Dag 21: naar huis

Mika en Vigo gingen na een super (Mario) fijne dag slapen. Wij moesten aan de bak, hoe krijg je alles weer in de koffers, ook al was er één bij gekocht, toch nog een hele klus. Om twee uur ging de wekker en moesten we eruit. Want om zes uur ging het eerste vliegtuig dat ons terugbracht naar Chicago. Het leek een eeuwigheid geleden dat we daar drie weken geleden onze route startten. Sander en ik gingen de auto inleveren, die ons van oost naar west heeft gebracht. Zelf ik heb een paar keer gereden, wat ik eerst echt niet van plan was.

Terug op het vliegveld waren de anderen net klaar met koffers inchecken. We hadden namelijk met één koffer overgewicht. De reis naar Nederland is soepel verlopen. Zelfs de overstap in Chicago was geen probleem. Alleen op Schiphol konden we het vliegtuig niet uit, de slurf kon niet aan het viegtuig worden gekoppeld. Dat werd ouderwest met de trap.

Paul, de taxichauffeur waarmee ik inmiddels al app contact had, stond rustig op ons te wachten. Toen we thuis kwamen wachtte ons een leuke verrassing. Henk en Anja hadden het huis versierd met Amerikaanse vlaggetjes en twee heerlijke appeltaarten gebakken. Een goedmaker voor de appeltaart die we in Amerika hadden gemist stond in de kaart. Nou dat is zeker gelukt. Een mooie kaart van Jenny lag op tafel. En bij Daphne en Sander had de buurvrouw een heerlijke pan soep in de koelkast gezet. Dus die hoefden er ook niet meer uit.

Lieve apptjes of we alweer geland waren. Het waren het drie prachtige weken. Zoveel gezien en gedaan. Iedereen mocht een wens doen wat hij of zij wilde zien of doen. Ze zijn allemaal in vervulling gegaan. En voor mij .EEN DREAM CAME TRUE!! IK HEB DRIE WEKEN LANG GENOTEN. HET WAS IN 1 WOORD GEWELDIG!!!!!!!!!!!!!!!! Dankjewel voor al jullie leuke reacties op onze verslagen.

groetjes Anita

Dag 20: Universal Studio’s (en Super Mario World)

Maar toen konden we door de groene buis en kwamen we in Super Mario Wereld! Eerst haalden we een speciale armband, waarmee je allemaal spelletjes kan spelen en munten verzamelen. Er waren een aantal verschillende modellen, zoals die van Mario of Luigi, maar ik koos Yoshi. Ik ben fan van Yoshi. Eerst ging ik een POW-blok stompen, zodat de Koopa omviel! Ook kreeg ik muntjes uit vraagteken-blokken. Toen gingen we terug naar Vigo. Hij ging met opa naar een kinderspeelplaats voor kleine kinderen. Wij gingen in de Mario Kart-attractie. Het was wel héél lang wachten. We liepen langs allemaal Yoshis en ik liep de mond van het kasteel van Bowser binnen (die ik ook van Lego heb) en ik zag de toeter van Mario Kart. Toen kregen we een video te zien van hoe we het spel moesten spelen. Daarna kregen we een speciale pet op. Toen gingen we in het karretje en toen kregen we een bril. Daarmee kon ik zien hoeveel muntjes ik had en hoeveel smijt-dingen ik heb. En toen gingen we tegen Bowser racen. En Bowser won.

Toen gingen we naar Zweinsveld, het dorpje van Harry Potter. En toen was ik naar de Harry Potter achtbaan en dat vind ik heel leuk. Daarna gingen we eten. Ik at patatjes met druiven en met kipstukjes.

Na het eten gingen we de Studio Tour doen. In de eerste tunnel waren dino's en een gorilla, die heette King Kong. En in de tweede tunnel was een vrachtwagen die naar beneden viel. Ook waren we in een Mexicaans dorp waar het regende en er een overstroming was.

En we mochten niet zien dat een meneer een dode vrouw in de koffer deed. En toen kwam die meneer naar ons toe. Maar opa zei dat het allemaal nep was.

Toen ging ik met papa en oma en taart nóg een keer in de Harry Potter achtbaan. Toen moest mijn papa er nodig van plassen. Toen gingen we naar de toverwereld en daarzo vond ik het ook heel leuk. Er was een uilenwinkel. En toen zag ik een tovenaar. En toen probeerden ze ons Minions te maken. Gru schoot op ons met een geweer en toen gingen we in een leuke zaal. En aan het eind gingen we feesten.

Toen ging ik weer naar Super Mario Wereld. En toen gingen we nog een keer racen met opa en toen wonMario en die hoorde bij ons. En aan het eind had ik tegen kleine Bowser gevecht en die was heel erg klein.

Daarna gingen we weer naar het hotel toe. Maar eerst nog een Happy Meal halen. Die was erg lekker.

Groetjes, Mika (en Sander)

Dag 19: Hollywood Experience

Weer heerlijk uitgeslapen tot half negen. Rustig ontbeten. Vieg ontbijt tegenwoordig met cake en appelsap. Hij geeft zijn bestelling al door in de lift. Mika begon de eerst dag met een appel bij het ontbijt, maar zit nu heerlijk aan de pancake, die hij door opa laat bakken. De eerste stop was de Ross, dress voor less. We gingen voor een extra koffer. Alleen zat hij al halfvol toen we de Ross uitkwamen.

Nu op naar Bevery Hills, waar we vast de Ross niet tegenkomen. Sander rijdt ons door de hills, langs prachtige huizen. De auto's die we tegenkomen zijn ook niet verkeerd. Merken ken ik niet, maar het ziet er in ieder geval flitsend uit. Ik hoor ze over Ferrari, McLaren, Bentley en veel meer.

We hebben de stad bezocht, parkeren de eerste 2 uur gratis. Looks like Stadshart Zoetermeer, maar dan even anders. Binnen de twee uur waren we terug en nu op naar de Walk of fame.

We hebben de auto geparkeerd van ons laatste contante geld. We moesten botje bij botje leggen. Dave kwam al snel een recordstore tegen, dus bleef daar achter. Wij zijn verder gegaan de Walk of fame op. (Hollywood Boulevard). We zijn heel wat sterren tegen gekomen. Na anderhalf uur waren we weer compleet. Nog even gewandeld en daana zijn we bij het Hard Rock Café aanbeland. Heerlijke salades hebben ze daar. Bij de terugwandeling naar de auto nog heel wat sterren gespot. Snel terug naar het hotel, het is toch gauw later dan je denkt.

Toch hadden we nog even tijd voor een ijsje. Ook dat was weer smullen. De keuze was wel even moeilijk met 31 soorten ijs. We kijken wederom weer terug op een geslaagde dag. Morgen wachten de Universal Studio's op ons.

Groetjes Anita

Dag 18: Santa Monica en Venice Beach

Dag 18: Santa Monica Pier & Venice Beach

Vandaag is de eerste dag in Los Angeles. Na een beetje te hebben uitgeslapen (wat wel handig was nadat we gisteren rond middernacht Dave na zijn concert bij zijn hotel te hebben opgehaald) en wat laat te hebben ontbeten, wilden we onze Route 66-reis afmaken, bij het bord op de Santa Monica Pier.

We wilden de route zo dicht mogelijk bij Burbank, waar we slapen, oppakken. Omdat dat door de Hollywood Hills was, wilden we gelijk de Hollywood Sign meepakken. Daarvoor gingen we eerst naar het Griffith Observatory. Helaas hadden meer mensen dat idee - het was er stervensdruk. Bovendien wilden we niet 10 dollar per uur betalen om even een foto te maken. Daarom reden we, toen we er eindelijk doorheen waren, naar een ander uitkijkpunt. Toevallig dezelfde waar Daphne en ik in 2015 waren geweest. Hier was het ook druk, maar we vonden al snel een parkeerplek. Na wat kiekjes en spelen in de speeltuin, vlak onder het uitkijkpunt, gingen we verder.

We pakten de route op in Hollywood, waar we via Beverly Hills, Rodeo Drive en de Santa Monica Boulevard, uiteindelijk bij de pier kwamen. Vlak voordat we aankwamen, nam Anita het stuur over om het laatste stuk te rijden. Parkeren in en om de pier kon niet meer, dus parkeerden we de auto bij het Civic Center. Van hier wat het zo'n 8-10 minuutjes lopen naar de pier.

Op de pier gingen we eerst naar de '66 to Cali', een klein winkeltje waar de jongens hun laatste stempel in hun paspoort konden laten zetten. Midden op de pier staat de paal met "End of the trail", maar aan deze winkel hangt de originele plaat met "Historic Route 66 End". Uiteraard gingen we met beide op de foto, zowel de plaat aan de winkel als de paal op de pier. Daarna liepen we naar het einde van de pier om van het einde te genieten, en weer terug. De pier was bezaaid met verkoopstalletje en -kleedjes, straatartiesten en meer.

We besloten om van de pier te gaan en langs het strand naar Venice Beach te gaan. Het stuk daar naartoe was wat rustiger, met hotels, woningen en parkeerplaatsen, en minder winkels. Inmiddels was het al 4 uur en we hadden sinds het ontbijt om 9 uur eigenlijk niets meer gegeten. Vooral de jongens, maar ikzelf ook, hadden erg honger en waren daarom strontchagrijnig. Daarom haalden we bij een tentje langs het looppad aan het strand een 'grilled cheese' en wat zoete aardappelfrietjes met fruit.

Daarna liepen we verder, en na zo'n 10 minuutjes kwamen we bij het kleurrijke Venice Beach. Deze drukke plek was bezaaid met winkeltjes, stalletjes, straatverkopers, maar ook fietsers, skaters en elektrische steps. Het was een kakofonie aan kleuren en geluiden, waarbij het ene winkeltje de stereo nog harder dan de andere aan had staan. Uiteindelijk kreeg de rest ook honger, dus besloten we bij het Sidestreet Café te gaan eten. Hier was de drankkaart gevuld met cocktails en speciaalbiertjes. Die pasten goed bij de pizza's, burgers en enchilada.

Het begon wel kouder te worden en liepen we allen in een korte broek en shirt met korte mouwen. Toen we rond 6 uur klaar waren, gingen Jeroen en Dave terug naar de garage wandelen om de auto te halen. Ondertussen ging de rest een kijkje nemen bij het skatepark. De stunts van sommige skateboarders waren erg indrukwekkend. Helaas werd het kouder en kouder. Na zo'n 40 minuten gekeken te hebben, liepen we vast naar de plek waar we opgehaald zouden worden. Ikzelf ging vast op de hoek van de kruising staan. Helaas duurde het nog ruim een half uur voordat we werden opgepikt. Bibberend van de kou klommen we de wagen in, verwarming op standje hittegolf en snel terug naar het motel.

Groetjes, Sander

Dag 17: we zijn er bijna!

Het was een enorm lange dag gister dus een klein beetje uitslapen was wel gewenst. We hebben met zijn zessen op een kamer geslapen dus dat scheelde nog wel, dat we op de kamer alvast de dagplanning konden doornemen. Het is nog een klein stuk en we eindigen vandaag in LA. We hadden nog even moeite met een hotel kiezen. Want LA is zo groot, wil je dichtbij Santa Monica, ben je ver van de Hollywood Hills af en andersom. Uiteindelijk de knoop doorgehakt en een hotel vlakbij Universal Studio’s gekozen. Dat staat namelijk op de planning voor de laatste dag.

De eerste stop van deze dag was het Mc Donalds museum. ( oeh lekker!!) In San Bernardino is Mac McDonald ooit begonnen met een BBQ restaurant, wat uiteindelijk, na een vijandelijke overname, uitmondde in een restaurantketen dat iedereen kent. Binnen waren duizenden oude happymeal speeltjes te zien en alle bekende verpakkingen van weleer.

Via weer een Wigwam motel waar de mannen weer konden stempelen reden we naar Rancho Cucamonga. Hier was in een oude garage en tankstation ook een stempel te halen. De eigenaar vertelde heel enthousiast over het ontstaan, het verval en de wederopbouw van dit gebouw. Behalve wij, was er nog een enthousiaste bezoeker. De eigenaar vroeg aan ons waar we vandaan kwamen. Toen wij vertelden dat we uit Nederland kwamen, reageerde de andere bezoeker super enthousiast met “hé, ik ben geboren in Scheveningen! Dus dat was een leuke ontmoeting

Via Pasadena zijn we naar Los Angeles gereden. Het hotel hadden we snel gevonden en we zijn snel geïnstalleerd. Tijd voor eten dus. De Hollywood Boulevard ligt op een kwartiertje rijden en daar heb ik een leuke diner gevonden. In een zijstraat van de Walk of Fame! Eindelijk weer wat groente! We hebben alvast een sneak peak genomen van de sterren.

Terug in het hotel konden de mannen en opa en oma snel naar bed. Sander en ik bleven nog op want Dave zijn concert is vanavond! Dus die heeft nog een lift naar het hotel nodig. En wij zijn niet te beroerd om hem op te pikken in Downtown Los Angeles. Super luxe hotel, de deur werd voor hem open gedaan en hij kon zo instappen. Welterusten. Morgen gaan we de route helemaal afmaken tot aan Santa Monica!

groetjes Daphne

Dag 16: naar Californië

Vandaag was het weer vroeg uit de veren. We verlaten we Las Vegas, Nevada om naar het Zuid-Westen te trekken. Dat was wel even doorbijten omdat we toch wat later naar bed gingen. Viva Las Vegas. Dave moest vroeg op het vliegveld zijn. Hij gaat een dag eerder naar Los Angeles voor een concert.

Daarna liepen we naar het hotel naast ons, New York New York, om in "Greenwich" te ontbijten. Helaas duurde het wat lang en was de keuze niet zo groot, dus werd het koffie met donuts, muffins en chocoladebroodjes. Boven ons hoofd zat de achtbaan die dwars door het hotel gaat. Niets te gek in Las Vegas. Daarna terug naar het kasteel, uitchecken en naar de auto.

We gingen terug naar Kingman, Arizona om daar de Route 66 te vervolgen, maar niet voordat we een omleiding over de Hoover Dam namen, een immense stuwdam, waar ook de grens ligt van Nevada en Arizona. Op de heenweg waren we hier pardoes langs gereden, en vanaf de brug die hier langs gaat, kan je de dam niet zien. Natuurlijk ook uitstappen voor een kiekje. Helaas bleek de weg aan het einde dicht te zijn, dus moesten we weer terug, nogmaals over de dam en alsnog de snelweg erlangs nemen.

Na een stop op Route 93, waar we een plaspauze hadden en wat Subway-broodjes meenamen, gingen we naar Kingman. Daphne nam het stuur van Sander over en ging de route naar Oatman, een oud goudzoekersdorpje in de bergen, wat erom bekend staat dat er ezels vrij in en om het dorpje lopen. En ja hoor, nadat Daphne ons door een lang en smal bergweggetje met prachtige vergezichten omhoog had geleid, kwamen we in het dorpje terecht. En hoewel de weg erheen redelijk rustig was, was het dorpje zelf gevuld met mensen, quads en atv's, motoren en... ezels. Er liepen er een stuk of vier, vijf rond. Terug in de tijd was dat. Ezeltjes op straat, waarvan er één de plaatselijke winkel wilde bezoeken. Hij of zij was helaas niet echt welkom.

Nadat we wat hadden rondgekeken en iedereen een ezel had geaaid, gingen we verder. Het was weer een eind over de bergweg naar beneden, op weg naar Needles.

Net voor de Colorado rivier was het even slikken we moesten terug. "Stremming". Hup draaien en weer door. Nou snel door was het niet. Met heel wat vertraging kwamen we in Needles aan, waar de jongens hun paspoorten weer konden laten stempelen.

We zijn inmiddels ook in de negende staat aangekomen: Californië, de laatste staat van onze reis. Inmiddels is het weer rustig op de weg dus we kunnen lekker doorrijden. Naast ons ligt de spoorlijn waar superlange goederen treinen rijden. De langste die we geteld hebben had 220 wagons, er leek geen einde aan tekomen. Het landschap ruig en wijds met een prachtige wolken lucht. Ineens in het landschap doemt een oud café en hotel op. Roy's hotel en café. Wat zal dat vroeger een verademing geweest zijn om even te rusten. Wij stoppen ook even voor het wisselen van chauffeur. Dap gaat lekker achterin en Jeroen rijdt verder.

Ook de treinen rijden weer naast ons. Verder komen we bijna niemand tegen. Wat een tegenstelling met de laatste 2 dagen. Het begint al donker te worden als ons hotel in zicht komt, waar we ons hoofd te rusten leggen. Morgen gaan we naar Los Angeles.

Groetjes,

Anita en Sander

Dag 15: Las Vegas Boulevard

Vandaag hebben we een volle dag te spenderen in Las Vegas. We konden lekker uitslapen en dat hebben we dan ook uitgebreid gedaan. Pas tegen half 11 zaten we aan het ontbijt bij het hardrock café. Veel leuke muziekgeschiedenis om ons heen en een ontbijt waar we 4 dagen van konden eten.

Daarna zijn Sander en Vigo vast teruggegaan naar ons kasteel en heeft de rest nog even gewinkeld. Mika en ik gingen daarna ook terug omdat we de mannen nog “zwemles” hadden beloofd. Het was wat fris maar het water was goed opgestookt. Het bubbelbad was zelfs heet. Na twee uur dobberen waren de mannen wel moe en hebben ze een goed dutje gedaan, zodat ze ‘s avonds nog even mee konden.

De Disco family heeft de middag gebruikt om te winkelen, Parijs en Venetië bezocht en hebben het duurste hotel van Vegas van binnen bekeken, de Bellagio.

Rond 5u hebben we de auto gepakt om met de auto een rondje over de strip te rijden en hotel Circus Circus te bekijken. We hadden gister al gezien dat er veel aan de weg gewerkt wordt. Dat zal vast zijn omdat in oktober de Grand Prix van Las Vegas verreden wordt. Muurvast dus. Gelukkig adverteren sommige hotels met “free parking” dus we namen ons verlies en zij te voet verder gegaan. Nog een paar hotels bekeken en nog even eten. Het werd fast food, maar niet zomaar fast food. Ik ben echt fan van de hamburgers van In n Out burger. Een keten die voornamelijk aan de westkust zit maar blijkbaar ook een vestiging in Vegas heeft. Die hebben we dus maar mooi meegepakt. Mocht het de rest van de vakantie niet lukken, heb ik deze maar vast gehad.

Sander en Jeroen zijn met Vigo teruggegaan naar het hotel. Dave, Anita, Mika en ik hebben de strip even afgehandeld. Mika wilde heel graag de M&M winkel nog zien. Hij heeft voor Vigo een T-shirt gekocht. Van oma kreeg hij een tas.

Het werd al laat en we hadden Mika nog de Arcade hall beloofd. En wat je belooft… Gelukkig had hij goed geslapen tussen de middag, maar Mika heeft wel het uiterste gehaald uit the city that never sleeps.

Vegas is leuk, maar na 1,5 dag heb je het wel gezien. Morgen weer een stukje ouderwetse Route 66, richting Californië!

Groetjes Daphne

Dag 14: Viva Las Vegas, the detour of the kicks

Vandaag een sidetripp naar Las Vegas waar we twee nachten zullen blijven. We wijken daarmee van de route af, maar willen toch graag de Strip zien en beleven. Aan het eind van het jaar vindt daar voor de eerste keer de F1 plaats. Een groot deel van de route gaat gelukkig over de originele Route 66.

De eerste stop is nog in Flagstaff. Er is namelijk nog een stempelpost die we moeten aandoen voor Mika en Vigo. We hebben er al een paar gemist omdat ze te laat open gaan. Deze gaat om 8 uur al open. Vlakbij de post staat een inmense locomotief. Als we ze op het spoor zien rijden staan er soms wel vijf voor en halverwege vaak nog drie. Wat een kracht en hoe klein zijn wij dan. Na de stempel en een paar foto's op naar de eerste stop: Williams.

Het doel is natuurlijk een stempel, maar een plaspauze ontbreekt nooit.

Op naar Seligman, een stoffig gehucht aan weerszijde van de route. Daar treffen we een heel leuk museumpje. Er zitten zat musea langs de route. Allemaal heel leuk, maar ook wel meer van hetzelfde. Dit museum was meer een verzamelplaats van lichte motorfietsen. Heel erg leuk. Ook allerlei originele schildjes benzinepompen en noem maar op. Maar die brommers zijn heel erg leuk. Het geeft een beetje heimwee naar vroeger. In het het Roadkillcafe halen we een stempel. Onder het motto "You kill it, we Grill it" kun je je eigen vlees meenemen.

In Kingman moeten we even op onze beurt wachten om ons met de auto te vereeuwigen onder de toegangspoort. Dat hebben we er graag voor over. In een originele diner uit 1956 hebben we wat gegeten. Voor Daphne en Sander een soort thuiskomen, zij waren er in 2015 al eens geweest.

Daarna zetten we koers naar Vegas. We passeren de Hooverdam. Zoals alles hier verschrikkelijk groot. Veel tijd on te kijken is er niet want het wordt al laat. De Strip wacht op ons. Dan kan het feest beginnen. Die Hooverdam proberen we op de weg terug naar Route 66 wel te bekijken. Hopelijk lukt dat. Eenmaal in Las Vegas komen we in een onwerkelijke wereld. Schreeuwende reclames, muziek overal,hotels te kust en te keur. Ons hotel valt wel op. Een kleurrijk kasteel vol in het licht. De lobby grenst aan de gokhal. Een enorme oppervlakte met speelkasten, speeltafels , Black Jack en alles waar je geld in kwijt kunt. Als ons een ding in de komende dagen duidelijk wordt is dat men hier zo snel mogelijk, zoveel mogelijk van je geld wil hebben. Krijg je in andere hotels gratis koffie in de lobby en de kamer, hier doet Starbucks mee aan de geldklopperij.

Je wordt gezakkerrold waar je bij staat. Sterker nog, je houdt zelf je zakken open. Hoe conservatief Amerkanen ook zijn, als het om geld gaat mag veel, zo niet alles. Kinderen mogen door de gokhallen die in elk hotel zitten. Roken mag gewoon binnen, als je maar doorspeelt. Omdat we nog moesten eten gingen we op zoek naar Sander z'n pizzatent: Giordanos. Dat was eigenlijk het doel al in Chicago, maar dat lukte toen niet. In een woord geweldig. Nog nooit gegeten. Ik dacht dat ze vast taart kwamen brengen. Het bleek pizza. Veel te laat eigenlijk voor de kinderen gingen we terug naar het hotel. Gelukkig slapen ze op de dag veel. Opa bood zich aan als babysitter, zodat de anderen nog even een gokje konden wagen. De rijkdom van opa gaat hij niet vergokken. Die rijkdom gaat onder de wol. Slapend rijk worden.

Groetjes Jeroen