Vandaag stond weer in het teken van reizen. We vlogen om 13:10 dus we hadden rustig de tijd om alles in te pakken. Conn en Steph vlogen die ochtend al naar Hawaii dus wij hadden een taxi besteld. Henry zou ons om 10:00 op komen halen. Alles was ingepakt en we hebben weer van onze all american breakfast genoten.

De taxichauffeur bleek uiteindelijk Grey te zijn, een echt Texaan, gezien zijn accent, omvang en vrolijkheid. We hebben de hele weg naar het vliegveld gepraat over Football, Nike, Nederland en Texas. Op het vliegveld ging alles redelijk soepel. De security werkte fijn mee en de gate was gelijk in de buurt, zodat we nog eventjes konden zitten. Mika deed het deze vlucht weer super. We zaten tussen een heel cheerleading team waar hij uiteraard de show heeft gestolen.

Toen hadden we onze overstap, in Los Angeles, wederom zeer kort de tijd, en wederom zaten we achterin het vliegtuig. Kortom, haast. Dave had het geluk nog halverwege het toestel te zitten, dus die had de opdracht als vooruitgeschoven post naar de volgende gate te sprinten, om te vertellen dat de rest er echt aankomt. Ze waren al begonnen met boarden, maar er was genoeg tijd. Ook de rest kwam aangesprint, maar we hadden het gehaald! Deze vlucht duurde 5,5 uur en iedereen heeft weer een beetje geslapen. Mika sliep ongeveer de hele vlucht.

Na een soepele landing waren wij eindelijk op Hawaii, het grote doel van onze reis. We zagen Honolulu al vanuit het vliegtuig liggen. Allemaal wat groter dan we hadden gedacht. Het was al donker, maar aan alles kon je voelen dat het een mooie dag is geweest. Lekker zomerbriesje, nog aangenaam warm, maar niet drukkend. Na het verschonen van Mika en het ophalen van de koffers besloten we gelijk maar een auto te huren. Onze keuze viel op een Jeep Wrangler, dezelfde auto als Connolly heeft. Hier passen alle spullen tenminste in. Ik moest weer even wennen aan het rijden in een automaat, maar uiteindelijk ging het allemaal goed en hebben we voor het eerst kennis gemaakt met het verkeer op Hawaii. Omdat ik rijden in een ander land in het begin best spannend vind, wilde ik rustig aan doen. Gelukkig is dat hier ook de mentaliteit, dus hoorde ik er voor mijn gevoel helemaal bij. De rit van het vliegveld naar Waikiki duurde maar 10 minuten.

In het hotel aangekomen bleek er geen bedje voor Mika beschikbaar te zijn. Ze hadden wel een opklapbed voor volwassenen. Met wat kleine verbouwingen in de kamer, zodat de twee grote bedden als een soort reling fungeerde, heeft meneer het mooiste plekje van de kamer. Inmiddels was het al half 11 en hadden we nog niks gegeten. Gelukkig was bij The Cheesecake Factory de keuken nog open en hebben we nog even kunnen eten. Uiteindelijk weer om 00:30 terug op de kamer. Wij zijn moe, dus we zetten geen wekker. Morgen Waikiki verkennen bij daglicht!

Aloha!

Groetjes Daphne