En toen was het zover. Het begin van een lange dag... De wekker ging om 4:00, want om 4:30 stond de taxi en uitzwaaicomité (oftewel Dave, Anita en Jodie) voor de deur. De laatste dingen inpakken en naar Schiphol. Daar waren we ruim op tijd, doordat we vooraf hadden ingecheckt. Althans, dat dachten we. Toen de incheckbalie om stipt 5:20 open ging, mochten we naar een automaat om het hele riedeltje (gegevens, verblijfplaats enz) nogmaals invoeren. Lekker dubbel maar we waren erdoor. Na wat Egg Mcmuffins gingen we op ons gemakje naar de gate, om nog even te relaxen. En toen, naar Newark International Airport!

Mijn eerste aanraking met Amerika was misschien niet zo heel succesvol. Na een relaxte vlucht met een dutje hier en een maaltijd daar, kwamen in ons zijraampje de half zwarte, half besneeuwde landschappen van Amerika in beeld. Beetje onrealistisch, het leek inderdaad zwart-wit. Wel mooi was de aanblik van New York in de verte. Je kon duidelijk de skyline uitmaken, met de grote Freedom Tower. Na een "choppy" landing, zoals de gezagvoerder het noemde, kwam de beruchte douanecontrole met fingerprintscanner en alles... Maar het viel uiteindelijk wel mee. De koffers moesten we van de band halen om meteen weer in te leveren voor vlucht twee. Toen liepen we door de luchthaven naar onze gate, waarbij de haven nog wel netjes keek. De wc's waren echter niet om aan te gluren. Normaal hoort er blijkbaar wat hoger water in te staan, maar het was ook vaak genoeg wat gelig. Mocht je in een hokje zitten, dan kun je rustig door de kier van het deurtje kijken wat er gebeurt. Inmiddels kwam ik erachter dat ik een uitslag op mijn onderarmen had ontwikkeld. Best knap van je, Amerika, want op waterpokken na heb ik nog nooit zo'n erge uitslag gehad... 

Toen de vlucht naar LAX. Inmiddels was ik zo moe dat ik het opstijgen niet heb meegemaakt. En ook de rest van de vlucht was ik meer af- dan aanwezig. Gelukkig had Daphne haar iPad om haar te entertainen. Toen we, rond 5u lokale tijd, gingen dalen voor de landing, kwam het mooie berglandschap van Californië in zicht. De vergelijkingen met Grand Theft Auto 5 werden al gemaakt, en met de landing werd dat steeds erger. "Kijk, hier had ik die achtervolging, en kijk, hier in die hangar begonnen ze met schieten", aldus Daphne.

Na een vlugge landing nog even wachten op de koffers en toen met een shuttlebusje naar Budget om de huurauto op te halen. Daar moesten we wel nog een tijdje wachten, het werd inmiddels donker. We gingen voor een Ford Mustang, het werd (voor nu) een Chevrolet Camaro. Daphne was enigszins teleurgesteld, aangezien ze een Mustang wilde, maar we konden komende dagen bellen om te kijken of er dan wél een Mustang was.

We reden naar ons Super 8-motel om in te checken. De kamer is simpel maar wel een beetje uitgebreid, met koelkast, magnetron en koffiezetapparaat. We merkten dat navigatie wel handig was. Aangezien het goedkoper is om een systeem te kopen dan te huren, gingen we op zoek naar een Walmart. De papieren routebeschrijving mistte echter een blad en tot overmaat van ramp kon de navigatie van mijn telefoon de straat niet vinden (hoewel hij het motel wel vond). Toen we na meer dan een uur rondrijden de Walmart hadden gevonden moesten we ons nog haasten om een systeem te halen. Natuurlijk gelijk wat hapjes en Vanilla Coke meegenomen. Even terug naar het motel en toen naar Venice Beach. We konden alleen nergens de auto kwijt (of beter, we wisten niet waar) dus dat lukte niet. Inmiddels werd het erg laat en hadden we honger. Ook had ik na een dagje zittend slapen last van mijn rug, dus werd het toch maar de drive-thru van de plaatselijke McDonalds. Wat dat betreft valt Amerika best mee, hier was niet alles groter. Alleen de drankjes.

Los van dat alles is het wel bijzonder. Het is een beetje vreemd om na een vlucht in een typisch Amerikaanse setting te zijn beland, met alle grote merken en fastfoodketens die erbij horen. Hopelijk vinden we morgen met daglicht wél een parkeerplek bij Venice of Santa Monica beach, kunnen we even vakantie vieren...