Vandaag, vrijdag 23 februari was het zover. We gaan met die kleine man naar Amerika! Het plan was om 10:40 vanaf Schiphol te vertrekken, naar Minneapolis Saint Paul om daar over te stappen en door te vliegen naar Dallas Fort Worth in het hartje van Texas. Daar zouden Connelly en Stephanie ons ophalen en naar het hotel brengen om daarna nog een hapje te eten.

Helaas ging het allemaal iets anders. Het begon goed. Om 7:15 was iedereen op de Snoeksloot om de tassen in te laden en te vertrekken. Mijn ouders waren uit Nieuwegein gekomen om wat extra ruimte te bieden, Jeroen reed onze Duster. Klein beetje drukte op de weg maar da’s normaal. 8:15 op Schiphol, inchecken bij de computer lukte niet dus moesten we naar de balie. Daar bleek dat we 5 tickets hadden voor de eerste vlucht, maar dat we er maar 4 voor de volgende hadden. Bovendien moesten we allerlei informatie die we al in de ESTA hadden gegeven, zoals verblijfplaats in de VS etc, nog een keer opgeven. Uiteindelijk was alles goed dus meteen via extra security maar naar de gate, waar we meteen mochten instappen.

De hele vlucht was er eigenlijk geen vuiltje aan de lucht. We hadden twee stoelen aan het raam en drie in het midden, zodat Mika in zijn autostoel tussen ons in kon zitten, helemaal op de achterste rij in het vliegtuig. Mika vond de start wel spannend maar gaf geen kik. De hele vlucht heeft hij zich voorbeeldig gedragen(!) en lekker Cars 3 gekeken op de tv. De luier verwisselen in het toilet was een krappe bedoening maar geen probleem. Het eten was allemaal goed te doen en met af en toe een dutje was het zo voorbij. Ook de landing was spannend maar ook nu gaf Mika geen kik.

Toen begon het gedonder pas echt. We landde 13:00 lokale tijd op Minneapolis Saint Paul, waar we anderhalf uur de tijd hadden om over te stappen. Maar we zaten helemaal achterin dus het duurde een tijd voor we eruit konden. Vervolgens hadden we problemen met de elektronische security dus moesten we al onze vingerafdrukken handmatig bij een beambte scannen (behalve Daphne waar het als enige wel bij gelukt was). Toen onze bagage gehaald, maar er miste nog een onderdeel van de wandelwagen dus daar moesten we op wachten. Toen hadden we nog fruit bij ons, daarvoor moesten we weer in een ándere rij gaan staan om dit weg te gooien. Toen we daar klaar waren mochten we door maar waren we weer een ánder onderdeel kwijt... nou eindelijk klaar om naar de gate te gaan, bleek dat we nog maar vijf minuten hadden! Geen idee waar de gate was, en we hadden haast, dus een man met een elektrische cart wilde ons wel brengen. Nouuuuu de gate was he-le-maal aan de andere kant van het vliegveld, in het uiterste einde van het vliegveld, letterlijk de allerlaatste gate. Dus het wagentje reed zo hard hij kon. Het laatste stuk kon hij niet komen, dus ik ben afgestapt en maar de gate gesprint, wat nog twee-drie lange loopbanen was. Toen bij de gate stond het vliegtuig er nog, maar was de sluis al afgesloten! En die kon onder geen beding er meer aan ... en om het nog mooier te maken, onze koffers hadden de vlucht wel gehaald!

We werden naar een servicebalie gestuurd waar we konden bellen om om te boeken. Dat werd lastig, alle volgende vluchten van Delta, onze carrier, waren volgeboekt. We werden op de wachtlijst van 17:35 gezet, maar die was al overbooked. En ook die van 19:30 was geen optie, dus werden we op de lijst voor de volgende ochtend van 9:00 gezet (gegarandeerd van een zitje). Maar wat nu? Het was dus al 18:00, oftewel 1 uur ‘s nachts Nederlandse tijd, dus wij waren helemaal gaar en hadden honger en slaap. Daphne heeft nog eens bij de servicemedewerker van Delta lopen klagen met een beetje wanhoop in haar stem. Uiteindelijk kregen we een hotelovernachting, verzorgingssetjes omdat we dus geen koffers meer hadden, en voedselbonnen ter waarde van 60 dollar van Delta. Dus na een McDonalds te hebben gepakt gingen we naar de shuttles. Oh ja, Minnesota ligt tegen Canada aan, buiten vroor het en er lag een dik pak sneeuw. Geen probleem als je op het vliegveld blijft maar niet als je met je zomerjas naar buiten moet! Het was nog even wachten op/zoeken naar de juiste shuttle maar dan toch naar het Marriot bij het vliegveld.

In het hotel was alles goed geregeld, twee kamers naast elkaar met alle gemakken aanwezig. Niet dat we daar veel gebruik van maakten want iedereen was stuk, kapot, moe, toe aan een korte maar diepe slaap. Het was “al” tien uur en de volgende ochtend moeten we om 5-6 uur weer op, want om 9 uur wacht het vliegtuig om ons hopelijk alsnog naar Dallas te brengen...

Tot morgen!

Groetjes, Sander