De route leidt ons langs en door typisch Amerikaanse gebouwen en landschappen. We rijden over de oorspronkelijke route66. Eigenlijk bestaat die niet meer, maar omdat veel toeristen die route prefereren zijn er allerlei initiatieven van gemeenten en particulieren om de oude glorie te behouden. Zo komen we dus ineens voor de blues brothers te staan die voor ons opdoemen op het dak van Rich & creamy. Vergane glorie van wat eens een ijszaak was. Aan de overkant van de weg, bij het takelbedrijf van het dorpje Joliet staat een oldtimer sleepwagen op het dak te pronken. Een paar Cadillacs met daartussen originele stenen van Route66. Althans dat moet het bordje ernaast ons doen geloven. Om de hoek treffen we echter een hele stapel soortgelijke stenen aan. Leuk genoeg in elk geval om een paar foto's te maken. Mika ontpopte zich hierbij als een ware fotobomber.

We zetten koers naar Wilmington. Want het wordt tijd voor een kop koffie. The Launching Pad zou ons dat moet kunnen schenken. The Giant Gemeni waakt over het welzijn. Bij aankomst blijkt dat niet zo gelukt. De teleurstelling is groot als het gesloten blijkt. Het gaat ook niet meer open. Door de ramen zien we een verstilde aanblik. Alsof het even gesloten is voor een korte pauze. Wel,natuurlijk, een paar foto's gemaakt bij 'the Giant'. Anita was wat onvoorzichtig met oversteken. Mika kwam van rechts blijkt uit het filmpje van Dave.

Pontiac is de volgende geplande stop. Daar willen we het Route66 museum bekijken. En op de gebouwen er rondom heen staan veel muurschilderingen. Het museum is niet groot. Een flinke kamer -en-suite, volgepropt met memorabilia. Wel leuk en het is lekker warm binnen. Het is een gure dag. De muurschilderingen zijn het bekijken waard, ondanks de kou. Ze nemen je mee terug in de tijd, toen geluk heel gewoon was.

Op YouTube tube hadden we een verslag gezien van twee bikers die voor het kookprogramma 24kitchen de tocht vastlegden. In Atlanta aten ze overheerlijke appeltaart in het Palm Grill Cafe. Nou daar zijn wij niet vies van kan ik je vertellen. Gas op de plank, want het was nog een aardig stukje rijden en het sluitom 16.00 uur. Chauffeur van de dag Daphne deed haar uiterste best. Klokslag16.00ustonden we voor de deur. Missy draaide net de deur op slot. Amerikanen zijn een aimabel volk weten we inmiddels, Missy hoort daarbij. Voor ons deed ze de deur weer open. Een helwitte zaak met rose accenten. Maar appeltaart, nee dat had ze niet. Blijkt de zaak niet meer te bestaan. Missy's sweetshop heet het nu. Veel en grote koeken te kust en te keur. Beetje jammer, een zgn. Missy'skleun. Ook wel lekker hoor al was het niet die fameuze appeltaart.

De dag vordert al aardig en de jongens moeten naar bed. Daarom hebben we het laatste deel hoofdzakelijk over de interstate gedaan. Dat is de nieuwe weg die als een streep door het landschap loopt. Even na19.00urijden we Germaine ave op. Je hoeft niet te zoeken naar het huis dat we via AirB&B geboekt hebben, ondanks dat het huisnummer ergens in de 4000 is. De kerstman rijdt net weg van het dak. Binnen is het lekker warm en elke lamp die kan branden brandt. In elke kamer minstens één kerstboom. Allerlei versieringen maken het dat je echt gelooft dat het kersttijd is. Het huis is volledig in kerstsfeer. Hier blijven we twee nachten. En al snel valt het eigenlijk helemaal niet meer op en maken we onderdeel uit van een sprookje.

Groetjes Jeroen