Na een dag op de weg was iedereen best moe. We hebben maar één dag in Saint Louis maar we hadden al gezien dat wanneer we het goed plannen, en een super toeristische boottour doen, we de highlights van de stad wel hebben gezien.

Een aantal dagen vroeg opstaan laat naar bed hebben er bij de jongens wel ingehakt dus een beetje uitslapen was voor iedereen wel even lekker. Mika en ik werden rond half 9 wakker. Hij was ook laat gaan slapen. Al sinds hij weet dat we in het kersthuis gaan slapen verheugde hij zich maar op één ding: Harry Potter 2 kijken. Vorig jaar met kerst mocht hij voor het eerst Harry Potter kijken. Best spannend voor een 5jarige maar meneer is groot fan; als het aan hem lag had hij alle delen al minstens 10x gezien. Niet helemaal geschikt, dus de deal was dat hij elke kerst een nieuw deel mocht kijken. Dus toen hij hoorde dat we kerst gingen vieren in Saint Louis, had hij binnen een paar seconde de conclusie al getrokken: tijd voor deel 2! Geen speld tussen te krijgen. Dus dat was genieten!

Het is inmiddels zondag, dus zoals hier dan gebruikelijk is, hadden we wel zin in een brunch. Ik had gister al een leuke tent gevonden die dichtbij was, dus daar wilden wel naartoe. Reserveren was niet mogelijk, maar je kon in de ochtend in een virtuele wachtrij gaan staan. Dat bleek maar goed ook, want bij aankomst bij Hatch’d bleek dat de wachttijd al was opgelopen tot 2 uur! We hebben genoten van een gevarieerd ontbijt met mimosa’s. En een keer vers fruit was ook wel eens lekker. Mika wordt ook steeds bedrevener in de Engelse taal. Waar hij de eerste dagen nog schuchter herhaalt wat wij hem influisteren, roept hij nu zelf met gemak zijn bestellingen (“apple juice please”. )

Na een korte stop bij het kersthuis zijn we naar Saint Louis gereden. We hebben een tochtje geboekt op zo’n Mississippi riverboat met een schoepenrad aan de achterkant. We stonden vooraan bij het boarden dus we konden vragen wat de mooiste plek op de boot was. We zijn in een uurtje een stukje van de Mississippi op en neer gevaren. Helaas was de gids door het slechte geluid, in combinatie met de motor niet goed te verstaan, maar we hadden een prachtig uitzicht op de rivier en op de Gateway Arch. Vigo vindt het trouwens meer weg hebben van een McDonald’s logo. “Oeh lekker”

Nu we er toch zijn, nemen we ook maar het trammetje naar boven. Zo staat het tenminste geadverteerd. We konden ons er alleen niet echt een voorstelling bij maken. Gelukkig zat er een heel visitors center bij, waar de werking en de ontwikkeling van deze “landmark” is geëtaleerd.

Het trammetje bleek een soort kruising tussen een soort reuzenrad, lift en roltrap te zijn. We konden er met zijn allen in, maar krap was het wel. In 4 minuten waren we boven. Boven kregen we tien minuten de tijd om van het uitzicht te genieten. Ik vond het zo leuk om te merken dat wij als volwassen op hele andere dingen letten, maar dat ook Mika en Vigo hele andere interesses hebben boven. Wij genoten van de vergezichten, Mika was vooral in de ban van de gebouwen die hij beneden al had gezien, zoals het honkbal stadion, het courthouse en hij spotte ook onze auto. Vigo werd helemaal dol van de draaimolen en van de enorme ventilatoren die op de daken stonden te draaien, hij zorgde ervoor dat wij die allemaal hadden gezien.

Na de Arch wilden we graag nog het oude Union Station bekijken, wat inmiddels is omgetoverd tot een Hilton hotel. De lobby is in de oude stationshal gebouwd en is vrij toegankelijk. Prachtig! Ook de model treinen in de koffiecorner vielen in de smaak. Inmiddels was het al bijna half 6 en moesten we wel gaan eten. Morgen staat weer een lange rit op de planning, die we nog moeten voorbereiden en de kleine mannen moeten na een paar latertjes ook nog wel een keer bij tijds naar bed. Naast het hotel zat een Irish pub dus daar was vast wel wat te eten te scoren. Het eten was niet bijzonder, maar we hadden inmiddels trek, er was iets vegetarisch voor Dave, dus we gingen ervoor.

Sander stuurde ons weer richting ons kersthuis waar voor de kleine mannen al een ijsje hadden klaarliggen. De grote mannen reden nog even naar Walmart voor wat versnaperingen voor de road-trip van morgen en de dames legden de kleine mannen vast in bed en gingen beginnen met inpakken. De mannen verrasten ons nog met een echte lokale lekkernij, een frozen custard van Ted Drewes, waar sinds jaar en dag “the rich and the poor” tussen elkaar in de rij staan voor een romige traktatie.

Onder het genot van ons ijsje hebben we in onze Christmas Dome in de achtertuin de route voor morgen gepland. Vroeg op, want het het wordt, als het goed is, een lange trip door drie staten met als eindbestemming Miami…. Oklahoma ;-)