Vandaag een sidetripp naar Las Vegas waar we twee nachten zullen blijven. We wijken daarmee van de route af, maar willen toch graag de Strip zien en beleven. Aan het eind van het jaar vindt daar voor de eerste keer de F1 plaats. Een groot deel van de route gaat gelukkig over de originele Route 66.

De eerste stop is nog in Flagstaff. Er is namelijk nog een stempelpost die we moeten aandoen voor Mika en Vigo. We hebben er al een paar gemist omdat ze te laat open gaan. Deze gaat om 8 uur al open. Vlakbij de post staat een inmense locomotief. Als we ze op het spoor zien rijden staan er soms wel vijf voor en halverwege vaak nog drie. Wat een kracht en hoe klein zijn wij dan. Na de stempel en een paar foto's op naar de eerste stop: Williams.

Het doel is natuurlijk een stempel, maar een plaspauze ontbreekt nooit.

Op naar Seligman, een stoffig gehucht aan weerszijde van de route. Daar treffen we een heel leuk museumpje. Er zitten zat musea langs de route. Allemaal heel leuk, maar ook wel meer van hetzelfde. Dit museum was meer een verzamelplaats van lichte motorfietsen. Heel erg leuk. Ook allerlei originele schildjes benzinepompen en noem maar op. Maar die brommers zijn heel erg leuk. Het geeft een beetje heimwee naar vroeger. In het het Roadkillcafe halen we een stempel. Onder het motto "You kill it, we Grill it" kun je je eigen vlees meenemen.

In Kingman moeten we even op onze beurt wachten om ons met de auto te vereeuwigen onder de toegangspoort. Dat hebben we er graag voor over. In een originele diner uit 1956 hebben we wat gegeten. Voor Daphne en Sander een soort thuiskomen, zij waren er in 2015 al eens geweest.

Daarna zetten we koers naar Vegas. We passeren de Hooverdam. Zoals alles hier verschrikkelijk groot. Veel tijd on te kijken is er niet want het wordt al laat. De Strip wacht op ons. Dan kan het feest beginnen. Die Hooverdam proberen we op de weg terug naar Route 66 wel te bekijken. Hopelijk lukt dat. Eenmaal in Las Vegas komen we in een onwerkelijke wereld. Schreeuwende reclames, muziek overal,hotels te kust en te keur. Ons hotel valt wel op. Een kleurrijk kasteel vol in het licht. De lobby grenst aan de gokhal. Een enorme oppervlakte met speelkasten, speeltafels , Black Jack en alles waar je geld in kwijt kunt. Als ons een ding in de komende dagen duidelijk wordt is dat men hier zo snel mogelijk, zoveel mogelijk van je geld wil hebben. Krijg je in andere hotels gratis koffie in de lobby en de kamer, hier doet Starbucks mee aan de geldklopperij.

Je wordt gezakkerrold waar je bij staat. Sterker nog, je houdt zelf je zakken open. Hoe conservatief Amerkanen ook zijn, als het om geld gaat mag veel, zo niet alles. Kinderen mogen door de gokhallen die in elk hotel zitten. Roken mag gewoon binnen, als je maar doorspeelt. Omdat we nog moesten eten gingen we op zoek naar Sander z'n pizzatent: Giordanos. Dat was eigenlijk het doel al in Chicago, maar dat lukte toen niet. In een woord geweldig. Nog nooit gegeten. Ik dacht dat ze vast taart kwamen brengen. Het bleek pizza. Veel te laat eigenlijk voor de kinderen gingen we terug naar het hotel. Gelukkig slapen ze op de dag veel. Opa bood zich aan als babysitter, zodat de anderen nog even een gokje konden wagen. De rijkdom van opa gaat hij niet vergokken. Die rijkdom gaat onder de wol. Slapend rijk worden.

Groetjes Jeroen