Dag 5: The gateway arch: “oeh lekker!”

Na een dag op de weg was iedereen best moe. We hebben maar één dag in Saint Louis maar we hadden al gezien dat wanneer we het goed plannen, en een super toeristische boottour doen, we de highlights van de stad wel hebben gezien.

Een aantal dagen vroeg opstaan laat naar bed hebben er bij de jongens wel ingehakt dus een beetje uitslapen was voor iedereen wel even lekker. Mika en ik werden rond half 9 wakker. Hij was ook laat gaan slapen. Al sinds hij weet dat we in het kersthuis gaan slapen verheugde hij zich maar op één ding: Harry Potter 2 kijken. Vorig jaar met kerst mocht hij voor het eerst Harry Potter kijken. Best spannend voor een 5jarige maar meneer is groot fan; als het aan hem lag had hij alle delen al minstens 10x gezien. Niet helemaal geschikt, dus de deal was dat hij elke kerst een nieuw deel mocht kijken. Dus toen hij hoorde dat we kerst gingen vieren in Saint Louis, had hij binnen een paar seconde de conclusie al getrokken: tijd voor deel 2! Geen speld tussen te krijgen. Dus dat was genieten!

Het is inmiddels zondag, dus zoals hier dan gebruikelijk is, hadden we wel zin in een brunch. Ik had gister al een leuke tent gevonden die dichtbij was, dus daar wilden wel naartoe. Reserveren was niet mogelijk, maar je kon in de ochtend in een virtuele wachtrij gaan staan. Dat bleek maar goed ook, want bij aankomst bij Hatch’d bleek dat de wachttijd al was opgelopen tot 2 uur! We hebben genoten van een gevarieerd ontbijt met mimosa’s. En een keer vers fruit was ook wel eens lekker. Mika wordt ook steeds bedrevener in de Engelse taal. Waar hij de eerste dagen nog schuchter herhaalt wat wij hem influisteren, roept hij nu zelf met gemak zijn bestellingen (“apple juice please”. )

Na een korte stop bij het kersthuis zijn we naar Saint Louis gereden. We hebben een tochtje geboekt op zo’n Mississippi riverboat met een schoepenrad aan de achterkant. We stonden vooraan bij het boarden dus we konden vragen wat de mooiste plek op de boot was. We zijn in een uurtje een stukje van de Mississippi op en neer gevaren. Helaas was de gids door het slechte geluid, in combinatie met de motor niet goed te verstaan, maar we hadden een prachtig uitzicht op de rivier en op de Gateway Arch. Vigo vindt het trouwens meer weg hebben van een McDonald’s logo. “Oeh lekker”

Nu we er toch zijn, nemen we ook maar het trammetje naar boven. Zo staat het tenminste geadverteerd. We konden ons er alleen niet echt een voorstelling bij maken. Gelukkig zat er een heel visitors center bij, waar de werking en de ontwikkeling van deze “landmark” is geëtaleerd.

Het trammetje bleek een soort kruising tussen een soort reuzenrad, lift en roltrap te zijn. We konden er met zijn allen in, maar krap was het wel. In 4 minuten waren we boven. Boven kregen we tien minuten de tijd om van het uitzicht te genieten. Ik vond het zo leuk om te merken dat wij als volwassen op hele andere dingen letten, maar dat ook Mika en Vigo hele andere interesses hebben boven. Wij genoten van de vergezichten, Mika was vooral in de ban van de gebouwen die hij beneden al had gezien, zoals het honkbal stadion, het courthouse en hij spotte ook onze auto. Vigo werd helemaal dol van de draaimolen en van de enorme ventilatoren die op de daken stonden te draaien, hij zorgde ervoor dat wij die allemaal hadden gezien.

Na de Arch wilden we graag nog het oude Union Station bekijken, wat inmiddels is omgetoverd tot een Hilton hotel. De lobby is in de oude stationshal gebouwd en is vrij toegankelijk. Prachtig! Ook de model treinen in de koffiecorner vielen in de smaak. Inmiddels was het al bijna half 6 en moesten we wel gaan eten. Morgen staat weer een lange rit op de planning, die we nog moeten voorbereiden en de kleine mannen moeten na een paar latertjes ook nog wel een keer bij tijds naar bed. Naast het hotel zat een Irish pub dus daar was vast wel wat te eten te scoren. Het eten was niet bijzonder, maar we hadden inmiddels trek, er was iets vegetarisch voor Dave, dus we gingen ervoor.

Sander stuurde ons weer richting ons kersthuis waar voor de kleine mannen al een ijsje hadden klaarliggen. De grote mannen reden nog even naar Walmart voor wat versnaperingen voor de road-trip van morgen en de dames legden de kleine mannen vast in bed en gingen beginnen met inpakken. De mannen verrasten ons nog met een echte lokale lekkernij, een frozen custard van Ted Drewes, waar sinds jaar en dag “the rich and the poor” tussen elkaar in de rij staan voor een romige traktatie.

Onder het genot van ons ijsje hebben we in onze Christmas Dome in de achtertuin de route voor morgen gepland. Vroeg op, want het het wordt, als het goed is, een lange trip door drie staten met als eindbestemming Miami…. Oklahoma ;-)

Dag 4: Kersthuis

De route leidt ons langs en door typisch Amerikaanse gebouwen en landschappen. We rijden over de oorspronkelijke route66. Eigenlijk bestaat die niet meer, maar omdat veel toeristen die route prefereren zijn er allerlei initiatieven van gemeenten en particulieren om de oude glorie te behouden. Zo komen we dus ineens voor de blues brothers te staan die voor ons opdoemen op het dak van Rich & creamy. Vergane glorie van wat eens een ijszaak was. Aan de overkant van de weg, bij het takelbedrijf van het dorpje Joliet staat een oldtimer sleepwagen op het dak te pronken. Een paar Cadillacs met daartussen originele stenen van Route66. Althans dat moet het bordje ernaast ons doen geloven. Om de hoek treffen we echter een hele stapel soortgelijke stenen aan. Leuk genoeg in elk geval om een paar foto's te maken. Mika ontpopte zich hierbij als een ware fotobomber.

We zetten koers naar Wilmington. Want het wordt tijd voor een kop koffie. The Launching Pad zou ons dat moet kunnen schenken. The Giant Gemeni waakt over het welzijn. Bij aankomst blijkt dat niet zo gelukt. De teleurstelling is groot als het gesloten blijkt. Het gaat ook niet meer open. Door de ramen zien we een verstilde aanblik. Alsof het even gesloten is voor een korte pauze. Wel,natuurlijk, een paar foto's gemaakt bij 'the Giant'. Anita was wat onvoorzichtig met oversteken. Mika kwam van rechts blijkt uit het filmpje van Dave.

Pontiac is de volgende geplande stop. Daar willen we het Route66 museum bekijken. En op de gebouwen er rondom heen staan veel muurschilderingen. Het museum is niet groot. Een flinke kamer -en-suite, volgepropt met memorabilia. Wel leuk en het is lekker warm binnen. Het is een gure dag. De muurschilderingen zijn het bekijken waard, ondanks de kou. Ze nemen je mee terug in de tijd, toen geluk heel gewoon was.

Op YouTube tube hadden we een verslag gezien van twee bikers die voor het kookprogramma 24kitchen de tocht vastlegden. In Atlanta aten ze overheerlijke appeltaart in het Palm Grill Cafe. Nou daar zijn wij niet vies van kan ik je vertellen. Gas op de plank, want het was nog een aardig stukje rijden en het sluitom 16.00 uur. Chauffeur van de dag Daphne deed haar uiterste best. Klokslag16.00ustonden we voor de deur. Missy draaide net de deur op slot. Amerikanen zijn een aimabel volk weten we inmiddels, Missy hoort daarbij. Voor ons deed ze de deur weer open. Een helwitte zaak met rose accenten. Maar appeltaart, nee dat had ze niet. Blijkt de zaak niet meer te bestaan. Missy's sweetshop heet het nu. Veel en grote koeken te kust en te keur. Beetje jammer, een zgn. Missy'skleun. Ook wel lekker hoor al was het niet die fameuze appeltaart.

De dag vordert al aardig en de jongens moeten naar bed. Daarom hebben we het laatste deel hoofdzakelijk over de interstate gedaan. Dat is de nieuwe weg die als een streep door het landschap loopt. Even na19.00urijden we Germaine ave op. Je hoeft niet te zoeken naar het huis dat we via AirB&B geboekt hebben, ondanks dat het huisnummer ergens in de 4000 is. De kerstman rijdt net weg van het dak. Binnen is het lekker warm en elke lamp die kan branden brandt. In elke kamer minstens één kerstboom. Allerlei versieringen maken het dat je echt gelooft dat het kersttijd is. Het huis is volledig in kerstsfeer. Hier blijven we twee nachten. En al snel valt het eigenlijk helemaal niet meer op en maken we onderdeel uit van een sprookje.

Groetjes Jeroen

Dag 3: More Windy City

Vandaag probeerden we eerder naar de stad te rijden, zodat we op tijd bij de parking waren voor het 'early bird'-tarief. Helaas kregen we daardoor wel te maken met demorning commute. Desondanks waren we ruim op tijd.

De dag begon wat frisser. We parkeerden in dezelfde parkeergarage, welke in het midden van het centrum ligt. Toen liepen we naar het beginbord van de Route 66, tegenover het museum, the Art Institute of Chicago. Blijkbaar zijn we er gisteren ook al onderdoor gelopen, maar door de regen en de daarbij ontstane haast hebben wij deze totaal gemist. Vervolgens zijn we een route gaan wandelen, welke door de gids werd aangeraden. Het leidde ons naar het Chicago Board of Trade building, een prachtig gebouw wat het beginpunt was. Een deel van deze route hadden we al gelopen, daarom liepen we door naar de Sears Tower voor een pitstop. Daar haalden we wat Do-Rite donuts, die flink zwaarder en "koekiger" zijn dan wij gewend waren. Daarna gingen we de brug over, op zoek naar het "John Hopkins", een gebouw met een restaurant bovenin, met uitzicht over de stad. Helaas bleek dit restaurant er niet meer te zijn. Ook vertelde men bij de receptie dat dit echt niet het John Hopkins-gebouw was, ondanks dat Google maps dit zei. Dus vervolgden we onze wandelroute, langs het water en de brug weer over, door het financial district en bij het Richard J. Daley-plein, waar een kunstwerk van Picasso staat. Toen kwamen we bij een straat met winkels, waaronder de ons bekende 'Ross dress for less'. Hier hebben we zo'n anderhalf uur doorgebracht, op zoek naar de nodige vervangende kleding voor de jongens en speelgoed voor onderweg. Toen liepen we de route af, welke eindigde bij de "Magnificent Mile", een grote en bekende winkelstraat. We liepen de straat tot halverwege, waarna we rechtsaf staken om naar de Navy Pier te gaan. Deze pier is een hotspot voor toeristen en locals, met een reuzenrad en allerlei attracties, een beer garden, allerlei kleine souvenir shops en eet- en drinkgelegenheden. Omdat we voor de kleine jongens nog niet zoveel hadden gedaan, gingen we naar het Children's Museum, wat eigenlijk gewoon een gigantisch speelparadijs was. De jongens vermaakten zich kostelijk in de verschillende ruimtes, waaronder een kamer met allemaal racebanen voor Hot Wheels-autootjes, een ruimte met een gigantische watertafel, inclusief dammen, spuiten en meer. Ook was er een klimbos, een ruimte waar je botten kon opgraven, een brandweer-gedeelte en meer.

Ondertussen waren Jeroen en Dave de wagen halen, om deze onder de pier te parkeren zodat we wat langer hadden om te eten. De auto moest namelijk voor 7 pm uit de andere garage zijn, anders verviel de early bird-tarief. Dit duurde even, mede dankzij een weigerende Tomtom. Gelukkig lukte het om op gevoel de pier te bereiken, dus ging de rest een rondje om de pier lopen. Vigo was doodop en viel al snel in slaap. Aan het einde van de pier was Mika er ook klaar mee. De zuidzijde van de pier is leuk aangekleed met allemaal tentjes en opstapplaatsen voor rondvaart(speed)boten. Ook heb je hier een prachtig zicht over de skyline van Chicago. Aan het einde was de beer garden, evenals een mooi uitzicht over Lake Michigan. De noordzijde was echter, op het uitzicht na, niet zo mooi. Het was vooral een lange toegangsweg voor de garages, met een erg smal looppad ernaast.

Bij het einde aangekomen waren Jeroen en Dave inmiddels gearriveerd en gingen we op zoek naar eten. We kwamen bij het bar-restaurant van ene Harry Caray terecht, blijkbaar een bekende oud-sportcommentator op radio en televisie. Het restaurant was helemaal aan hem gewijd en stond vol met allerlei sport- en filmgerelateerde verzamelobjecten die hij in de loop van zijn carrière verzameld had en/of aan hem geschonken waren. Van gesigneerde American Football-, baseball-, basketball- en ijshockey shirts, (hand)schoenen en ballen. Maar ook Wilson uit Cast Away, pakken van de Ghostbusters en meer. Daar namen we een lekker biertje en een fijne burger met patat. De jongens niet, die sliepen nog steeds...

Voordat we naar het hotel terugreden, wilden we eerst een stuk van de Route 66 rijden, van het "begin" (bij het bekende bord, welke door de jaren heen een aantal keer is verplaatst), tot ongeveer een half uur verderop. Onderweg kwamen we een aantal points of interest tegen, maar in het donker was het toch wat moeilijk om te spotten. Bij het terugrijden naar het hotel, stuurde de Tomtom ons opeens via de snelweg terug naar Chicago. Een flinke omweg, maar wel eentje die ons beloonde met een prachtig zicht van de verlichte skyline by night

Na zo'n 20 minuten waren we terug. Daar was het inpakken geblazen, want morgen wacht de eerste etappe. En gelijk een lange...

groetjes Sander

Dag 2: The Windy City

Dag twee werd de eerste volle dag plezier. Voordat we de grote tocht der tochten gaan beginnen hebben we een paar dagen Chicago gepland. Door de Jet lag van de jongens, waren we al half 6 wakker. Missie uitslapen mislukt.. Ze hadden gelukkig wel goed geslapen dus geen ochtendhumeurtjes gelukkig. We hebben de dagplanning dus wat vervroegd.

Eerst maar ontbijten. Vigo is al gewend aan Amerika, of het was de jet lag want hij vroeg om 7u in de ochtend al om patat. We hebben hem maar uitgelegd dat sommige Amerikanen dat misschien doen, maar zijn Nederlandse spijsvertering dat wellicht geen goed idee vindt. Hij koos dus maar voor een bagel.

Het ontbijt is simpel maar lekker Amerikaans. Ons 5jarig fruitmonster nam alleen een appel, oké en een Bagel. Hij moet er dus nog even inkomen.

De eerste stop werd Walmart voor buggy en wat andere benodigdheden en hebben we de eerste Ross’ Dress for Less bezocht voor nieuwe schoenen voor Mika. Die winkelketen kenden we nog van vorige keer. Zoveel leuke aanbiedingen en sommige reisgenoten moest ik echt bijna aan de haren de winkel uittrekken. (Geintje). Hup de Ford weer in om richting Chicago te rijden. Jeroen achter het stuur en ik als navigator.

De garage hadden we snel gevonden. We wilden graag beginnen bij Millenium park. Nou daar stonden we precies onder. Millenium park is een groene oase tussen al het architectonisch geweld. Met in het midden de iconische “bean”. Die hebben we gelijk van dichtbij bekeken. We konden m gelijk als schuilplaats gebruiken want “the Windy City” was deze morgen om te beginnen voornamelijk “the wet city”. Dat was voorspeld, maar jammer was het wel. We hadden een leuke stadswandeling gevonden in één van de reisgidsen maar die hebben we even tot morgen uitgesteld.

We hebben wel een stuk gelopen om de grootste wolkenkrabber van Chicago te bekijken. Qua uiterlijk een simpel gebouw, vergeleken met alle andere gebouwen maar mega hoog. Inmiddels was het zonnetje doorgebroken en hebben we de wensen voor die middag geïnventariseerd. Dave wilde graag een record store bezoeken en ik wilde heel graag een boottocht doen over de rivier. We hebben dus besloten om even los van elkaar de stad te bezoeken.

De boottocht was op een half uurtje lopen. Het was al een prachtige wandeling door het financial district. De boot vertrok om 15:00. Na even zoeken hadden we de pier gevonden. De rondvaart deed een aantal takken van de rivier aan en de hoogtepunten (en dieptepunten) van de geschiedenis en de gebouwen werd verteld. De jongens hebben zich keurig gedragen. Mika heeft de camera ter hand genomen en Vigo heeft gewoon lekker gezeten. Het laatste half uurtje waren ze wel moe en mochten ze lekker even op de telefoon kijken.

De anderen hadden de record store snel gevonden en Dave heeft wat platen gescoord. Ze hebben nog rondgewandeld in het theater district en lekker gewinkeld.

Rond 5u ging het weer regenen en hebben we onze auto opgezocht om richting Niles te rijden waar ons hotel zich bevindt. De jongens crashte in de auto dus die hebben we even snel op bed gelegd voor een powernap.

Toen de boys wakker werden rond half 7 hebben we nog even een belofte ingelast. Het eerste hotel heeft een zwembad dus daar moest even gebruik van gemaakt worden. Het was wel klein en een beetje koud. Maar hé. Een zwembad is een zwembad. Daarna nog even naar downtown Niles voor een pizza. Het restaurant wilde graag voor authentiek Italiaans restaurant doorgaan. Dat was bijna gelukt. Het eten was in ieder geval lekker! Moe maar voldaan heeft iedereen zijn bed opgezocht. Morgen nog een volle dag Chicago en dan begint zaterdagochtend vroeg de eerste etappe.

Dag 1: so it begins

De dag begon op een schappelijke 7 uur, want de vlucht was pas om 12:25. Na de laatste spulletjes inpakken (het meeste hebben we al de dagen ervoor tot diep in de nacht ingepakt) en opruimen, gingen we om 8:00 naar de Weidedreef. Daar stond de taxibus al klaar om zeven man met vier grote koffers, zeven rugtassen en een buggy naar Schiphol te brengen.

Op het vliegveld hadden we ruim de tijd, dus hebben we wat koffie gedronken bij een speeltoestel voor de kids, een vliegtuig in de wolken. Daarna begon rond 11:30 het boarden al. Daphne mocht met Vigo en de kinderwagen eerder naar binnen. Wij kwamen wat later.

Voor ons als ouders was het opstijgen spannend. Althans, hoe zouden de kinderen reageren? Voor Mika was het ook alweer even geleden dat hij had gevlogen, en Vigo vloog voor het eerst. Nou, ze vonden het totaal niet spannend. Vigo had niet door dat we het vasteland hadden verlaten, bij de dipjes bij het stijgen begon hij te giechelen. Wel zat hij heel even met zijn vingers in zijn oren, maar toen ik hem vroeg om te gapen, ging dat snel voorbij.

De KLM verzorgde ons uitstekend, met de bekende dekentjes en oordopjes voor het entertainmentsysteem. Al snel kregen we de eerste, warme maaltijd. De keuze was pasta of kip met aardappeltjes en broccoli. Daarbij een broodje en tapenade, olijfjes en gevulde pepertjes. En drankjes natuurlijk. Vigo at zijn buikje rond met voornamelijk de olijfjes. Een paar uur later kregen we koffie of thee met een appelkoekje. Zo'n anderhalf uur voor de landing kregen we nog een Panini met kaas, tomaat en pesto.

Vliegen met twee kleine kinderen houdt je wel bezig. Ondanks dat de vlucht bijna 8 uur duurde, en de kids zichzelf zo goed mogelijk bezig hielden (al dan niet met de Nintendo Switch of de tablet), ben je toch constant dingen aan het pakken, luiers verschonen en meer. Alles bij elkaar heb ikzelf één film gekeken. Ook de dutjes gingen niet even makkelijk, maar uiteindelijk hebben ze allebei goed geslapen. Ook de landing ging voorspoedig, Vigo moest bij het dalen weer lachen door het rare gevoel in zijn buikje. Al met al hebben ze zich supergoed gedragen en was het vliegen een peulenschil.

We landden om 14:28 locale tijd. We zaten achterin, dus we moesten even wachten voor we eruit komen. Maar bij het vertrekken kwamen we de piloot tegen en dus gelijk een leuke foto erbij.

We gingen redelijk snel door de douane en de koffers waren er ook snel. Toen was het alleen even zoeken hoe naar de car rentals te komen. Wat bleek: er reed een tramlijn langs alle terminals, deze zette ons iets verderop af bij de balies van alle autoverhuurbedrijven.

Het regelen van de auto kostte iets meer moeite dan gedacht. Dit duurde wat langer, omdat de naam op de reservering, op het paspoort, op het rijbewijs en op de creditcard allemaal verschillend waren. Daarnaast moesten er nog twee extra bestuurders bij, bij het reserveren kon dit niet dus dit alles zorgde voor wat vertraging. Maar met de hulp van de supervisor werd alles geregeld. We werden naar boven gestuurd om een zilveren Ford Explorer te zoeken. Deze werd nog schoongemaakt, maar na 8-10 minuutjes werd deze netjes voorgereden. Het was even passen en meten, maar alle koffers en tassen pasten er keurig in.

Na een kort ritje waren we bij de Holiday Inn in Niles, ons hotel voor de komende dagen. We hebben twee ruime kamers met elk twee grote bedden. Na even rusten was iedereen toch wel hongerig. We hadden geen zin om nog ver weg te gaan en we zagen dat er een White Castle in de buurt zit, bekend van de 'Harold & Kumar'-film. Deze simpele fastfoodketen staat bekend voor hun sliders, kleine hamburgertjes. Maar inmiddels was de kaart flink uitgebreid. Iedereen had een aantal sliders met patatjes en frisdrank. Nou had de automaat flink wat smaakjes, de keuze was reuze. Alleen al Dr. Pepper was er in een zestal smaakjes. Daarna gingen we terug naar het hotel. De boys lekker in bad, waarna ze snel vertrokken waren. Op naar morgen, naar downtown Chicago.

Dag 0, daar gaan we weer

*tik tik tik* “doet ie t? Ja hij doet het!!”

Daar zijn we weer! Inmiddels weer 5 jaar verder. De discmanclan is verder uitgebreid, en klaar voor een nieuw avontuur. Dit keer met niet twee, niet vijf maar zeven reizigers! De Route 66 ligt klaar voor ons, we hoeven alleen nog maar gas te geven..en een beetje te sturen.

Het idee was om deze reis in november 2020 al te doen. De aanstichter hiervan is Anita, zeer reislustig en had het idee om haar 60e verjaardag op the Mother Road te vieren. Helaas gooide COVID roet in het eten en kwamen we in 2020 niet veel verder dan de Veluwe. Maar nu is het dan toch zover. Het oorspronkelijke reisgezelschap is uitgebreid en bestaat niet uit zes maar uit zeven man (goeie timing, Vigo) maar gaf wel de beperking dat Mika inmiddels leerplichtig is en niet zomaar op vakantie mag wanneer het ons uitkomt.Vandaar dit moment. Rondom de meivakantie.

De filosofie van deze reis is dat we niet de illusie moeten hebben dat we álles kunnen zien. We hebben globaal de route uitgestippeld. Het beginpunt en eindpunt is bekend en er zijn wat highlights die we graag zouden willen zien, zoals Chicago, St Louis, Oklahoma, Albuquerque, de Grand Canyon, Vegas en LA. Verder gaan we het beleven en ervaren. Het eerste hotel is geboekt en een airbnb in Saint Louis.Verder zien we wel.

Dit hele gezelschap propt zich de komende weken ( als het goed is) in een Chevrolet Suburban. Dat brengt wat uitdaging met zich mee op het gebied van minimalistisch pakken. Op een reisblog las ik “leg alles wat je mee wil nemen op bed, en pak daar de helft van in”. Dus met behulp van packing cubes, vacuüm zakken en hopelijk wat wasmachines onderweg, proberen we alleen het hoognodige mee te nemen.

Woensdag de 19e rond het middaguur vertrekken wij naar Chicago. De kids hebben er zin in. Mika vertelt aan iedereen die het maar horen wil dat hij de Route 66 gaat rijden. Vigo kijkt vooral uit naar het vliegtuig. Wij volwassenen zijn vooral opgelucht als straks alle bagage in onze huurauto past. Onze highlights proberen we ook via Polarsteps bij te houden. www.Polarsteps.com/discman voor deliefhebbers, maar de blog hoort er gewoon bij en zullen we trouw bij gaan houden.

Voor nu gaan we de laatste 24u aan voorbereiding in. Nog één keer naar de stad, nog één dag naar school/kdv/werk,nog één keer de bagage checken, nog één keer de lijstjes nalopen. De volgende keer dat jullie van ons horen zal vanuit een andere tijdzone zijn. Bye!!

Groetjes Daphne

Dag 17: Terug naar Nederland

Vandaag was het weer erg vroeg opstaan (5 uur ‘s ochtends) want om 6 uur kwam de shuttle naar het vliegveld. De grote, lange reis terug naar Nederland stond voor de boeg, met maar liefst drie vluchten - van San Francisco naar Dallas Fort Worth, naar Minneapolis St Paul, naar Amsterdam. De eerste vlucht was zondag om 8:33 (lokale tijd) en de aankomst in Nederland stond gepland op maandag om 12:15. Dat leverde vooraf al wat gedoe op, want op de heenreis hadden we in Minneapolis door de korte overstaptijd voor het grote vliegveld een vlucht gemist. Nu op de terugreis vlogen we weer via Minneapolis, en bleek dat we door vertraging nóg minder overstaptijd hadden. Gelukkig waren we inmiddels vijf vluchten verder en hadden we ons inmiddels een systeem aangeleerd.

Iets voor zessen zaten we al in de shuttle naar het vliegveld. De eerste vlucht (via United Airlines) verliep soepel en na een vlucht van 3,5 uur zaten we in Dallas. Hier kwamen we erachter dat de vlucht naar Minneapolis vertraging had en de overstaptijd erg ingekort was, van 1,5 uur naar 45 minuten. De vraag was dus even, moeten we omboeken of het toch erop wagen? Omboeken zou betekenen dat we pas een dag later zouden vliegen en de hulplijn van Delta was niet erg behulpzaam, dus besloten we het erop te wagen.

We moesten de bagage ophalen en weer opnieuw inchecken voor de komende vluchten en opnieuw door security. Hier hadden we, mede door de vertraging, een lange poos om door te brengen op het vliegveld. Het was al middag dus besloten we bij T.G.I.Fridays een maaltijd te benutten. Inmiddels was het bijna 7 uur ‘s avonds (in Dallas) en begin het boarden. Aangezien we met de kleine reisden mochten we als eerste naar binnen. De vlucht zou 19:20 vertrekken maar dit werd ook al weer wat later, dus dat betekend dat de aansluiting korter werd...

Na ruim 2 uur vliegen kwamen we op MSP aan. Meerdere reizigers, waaronder ook Nederlanders, hadden al aangegeven dat ze de vlucht naar Amsterdam moesten halen, dus werd vriendelijk verzocht dat bij aankomst de mensen die géén haast hadden, even zouden blijven zitten. En verdomd, een hoop mensen bleven zitten en lieten ons voor gaan. Ook hier hadden we een systeem. Dave, ik en Mika (in de draagzak) renden vooruit naar de gate om te zorgen dat we mee konden, terwijl Daphne en Anita de wandelwagen en extra handbagage zouden meenemen. Na tien minuten stevig doorlopen waren Dave, Mika en ik bij de gate, waar bleek dat we zo ongeveer de laatste passagiers waren. Echter, doordat we bij de vorige vlucht als eerste ingestapt waren, kwam de bagage die we bij de gate ingechecked hadden als laatste naar boven. Gelukkig stond er een transportkar met chauffeur voor ze klaar. Vijf minuten na ons kwamen ze bij de gate aangescheurd en konden we allemaal naar binnen.

De laatste vlucht naar Amsterdam duurt zo’n 7 uur en drie kwartier. We vlogen deze keer in een Boeing 787, die gelukkig wat ruimer was dan de vorige toestellen. Daphne, Dave en ik zaten naast elkaar en na het gangpad zat Anita. Deze vlucht werd door KLM uitgevoerd en de stewardessen zagen Mika al van ver aankomen. Ze hadden een wiegje over, maar dan moesten we van plaats wisselen met iemand die aan het begin van het compartiment zat. Gelukkig werkte deze (zeer dikke) man mee en konden Daphne en ik naar voren. Daar werd dus een wiegje aan de wand geplaatst zodat Mika zijn eigen bedje had. Ook als er een flesje voor Mika opgewarmd moest worden waren se medewerkers erg behulpzaam en door de hele vlucht heen zorgzaam, en niet alleen bij ons. In de avond konden we kiezen uit pasta of gehaktballetjes, in de ochtend kregen we nog een klein ontbijtje. De vlucht verliep soepel en Mika doorstond alles zonder ook maar een kik te geven. Oké, alleen als hij honger had of een volle luier, maar dat was alles.

Rond twaalven werd de landing ingezet en rond 12:45 stonden we weer op Nederlandse bodem. Onze reis was bijna ten einde en de jetlag begon een beetje toe te slaan. Tijd om naar huis te gaan en een beetje bij te komen(!) van onze vakantie...

De hele aanstichting van deze vakantie was natuurlijk het huwelijk van Connelly en Stephanie, als jullie dit lezen: ontzettend bedankt voor de uitnodiging, het was een geweldig feest en ook de tour door Dallas was leuk, net als de ontmoeting met Ralphie. Ook boden jullie aan om bij jullie te logeren, terwijl jullie midden in de planning van het feest zaten. Gekkies!

En ook heel erg bedankt Will en Mary Ann, voor het logeren en avondeten, de bescherming van Frank, de tour door San Francisco en alle tips voor de Bay Area en Hawaii. Hopelijk zien we jullie allemaal snel weer!

Dag 16: Hello, we’re locals

Vandaag stond de laatste volle dag op de planning. Het is zaterdag dus Mary Ann en Will zouden ons komen vergezellen en rondleiden. We hebben snel weer even iets ontbeten in het hotel en zijn naar hun hotel gelopen, aangezien dat op Union Square zat.

Ze hadden enige vertraging dus wij hadden nog even de tijd om iets leuks te doen. Toen wij op het dak van Macy’s hadden gegeten hadden we gezien dat aan de buitenkant van het hotel liften zaten die tot de 32e verdieping gingen. Hier zijn we dus nog even snel ingedoken. De 32e gaf een prachtig overzicht over Union Square, het financial district en de baai.

Eenmaal beneden waren Will en Mary Ann ook gearriveerd. Dave en Sander bestelden een Uber en Anita, Mika en ik reden mee met Will en Mary Ann. Onze eerste stop was the Mission district. Dit is het hippe gebied van SF waar je weinig toeristen ziet. De eerste stop was voor een breakfast muffin. Een hartige muffin met een zachtgekookt ei in het midden. Echt heerlijk.

De volgende stop was, na een paar detours in leuke winkels, een straatje voor mooie murals (kunstenaars die mooie muurschilderingen met graffiti hadden gemaakt). Zo mooi en artistiek. Mary Ann wilde erna nog even bij een nieuwe winkel langs, Everlane, die normaal alleen via Internet verkoopt. Helaas stond daar een rij van een uur, dus dat hebben we overgeslagen.

Mika had inmiddels honger dus we moesten op zoek naar een café. Sander had al een chocoladebar gespot dus daar zijn we naar binnen gegaan. De meesten hebben een klein kopje warme chocolademelk genomen, wat gemaakt was van gesmolten chocolade. We hebben nog even gekeken in de piratenwinkel (ja, echt) en zijn toen weer teruggelopen naar de auto om naar de volgende wijk te gaan.

Dave wilde zo graag een muziekwinkel bezoeken. Will en Mary Ann wisten er wel een. We belandden bij Amoeba’s in de wijk Haight-Ashbury, een grote recordstore. Voor de deur hadden we nog even een weerzien met Edward en Jenivee, die we ook destijds hebben ontmoet op de bruiloft van Mary Ann en Will. We hebben het moment even vastgelegd en zijn toen de winkel ingegaan. De dames hadden het na 10 minuten wel gezien en zijn alvast naar Mary Ann’s favoriete noodlerestaurant gelopen. Echt heerlijk.

Het was even tijd voor pauze. Mary Ann en Will moesten haar nicht nog even oppikken op het vliegveld en dat kwam ons wel even goed uit. We moesten immers ook nog wat koffers pakken. Het was tijd voor onze laatste avond. Oorspronkelijk stond er nog een wandeling door China Town op de planning, maar Karl, de mist die 95% van de tijd over de stad hangt, gooide wat roet in het eten. Het was namelijk koud en we hadden honger dus werd het pizza in downtown SF.

Dave en Anita vonden het mooi geweest en gingen terug. Wij gingen nog even met de nicht van Mary Ann, haar dochter en onze lieve vrienden nog even een toetje eten. Rond half 12 was het voor ons toch ook echt tijd om afscheid te nemen. Mika sliep hier uiteraard doorheen maar voor ons was dit toch wel weer een dingetje. Het blijft dubbel om vrienden aan de andere kant van de wereld te hebben. Het is een super vakantie mogelijkheid, maar je ziet elkaar eigenlijk gewoon te weinig. We hebben er weer onwijs van genoten.

Om 0:00 waren we terug in het hotel. Om 5u zou onze wekker gaan, dat betekende dus 4 uur slaap. Want waar we op de valreep nog even achter kwamen dat dit weekend de klok een uur vooruit ging. Dat had een stunt geweest!

Morgen staan onze laatste drie vluchten op de planning. Van San Francisco, via Dallas en Minneapolis terug naar Amsterdam.

Groetjes Daphne