Dag 13: the Grand Canyon

Vandaag stond een dag naar de Grand Canyon op het programma. En voor Anita zou het helemaal spannend worden; zij kreeg nog een helikoptervlucht óver de Grand Canyon voor haar verjaardag cadeau.

De dag begon alleen met iets meer stress. Om de boeking volledig te maken, moesten we naar hun receptie bellen. De telefoons op de kamers in het motel lieten dit echter niet door. Na het ontbijt, waar we ook kennis maakten met een stel uit Eindhoven, belden we vanaf de receptie. Daar bleek dat we wel een half uur van tevoren aanwezig moesten zijn. Dus was het even haasten, allemaal in de auto en gas erop.

Uiteindelijk waren we ruim op tijd bij Grand Canyon Airport aanwezig. Het was nog even zoeken waar het precies was, maar uiteindelijk kwamen we bij Papillon Helicopter Tours terecht. Hier stonden 8-9 helikopters klaar om mensen over en door de Grand Canyon te vliegen. Het was een komen en gaan van helikopters. Mika en Vigo vonden het erg indrukwekkend. Eerst keken we (met zijn allen) de veiligheids-instructievideo. Daarna mochten we met zijn allen naar buiten om al wat foto's te maken. Niet lang daarna mocht Anita met een aantal anderen naar hun helikopter. Ze viel met haar neus in de boter, want ze mocht voorin naast de piloot zitten. We zwaaiden haar uit (Sander, Mika en Vigo van binnen) en weg was ze.

"Ja ja vandaag ging het gebeuren. Jeroen had voor mijn verjaardag een helikopter vlucht gegeven boven de Grand Canyon. Omdat onze reis globaal vast stond had hij nog niet geboekt. Gisteren was iedereen het erover eens, Muttie gaat morgen vliegen. Samen met Sander geboekt. Het is nu echt. Wat een ervaring was dit. Zoooo mooi was het en wat had ik super geluk. Ik mocht voorin naast de piloot. Het uitzicht was fantastisch. Na ruim een half uur was de pret weer over. Maar als je dan aankomt vliegen en de hele familie staat je op te wachten, dan ben je een hele gelukkig Muttie."

Nadat iedereen weer met beide benen op de grond stond, gingen we verder naar de ingang van het park. Daar lag een nare verrassing te wachten, want het was er mega druk. Er waren vier rijen voor auto's, en allemaal stonden er 15-20 auto's per rij te wachten. De meesten moesten nog toegang betalen of een park pas kopen. Mede daardoor duurde het extra lang. Overigens had Anita dit vanuit de helikopter al gezien, maar dat was ze even vergeten te melden.

Eenmaal erdoor konden we rap naar het visitor center en de eerste uitkijkpunt, Mather Point. Vigo was helaas in de auto in slaap gevallen. Junior Ranger Mika telde steeds goed of iedereen er was. Toen moesten we in een cirkel staan en vertelde hij wat we allemaal gingen doen en beleven. Ook zocht hij contact met local wildlife.Van dit eerste punt liepen we naar links, langs verschillende uitkijkpunten, waar natuurlijk mooie kiekjes gemaakt moesten worden. Uiteindelijk kwamen we bij Yavapai Point en het Geology Museum. Hier hingen toevallig mooie vesten met 'Junior Ranger' erop, dus natuurlijk moesten we die halen voor Mika. Vigo, die inmiddels wakker was, kon niet achterblijven, dus die kreeg een eekhoornknuffel. Inmiddels was het al laat in de middag en hadden we flink honger. We gingen met de bus terug naar het Visitor Center, waar we snel wat broodjes haalden. Daarna pakten we de auto en gingen we naar het meest oostelijke uitkijkpunt, Desert View. Daar keken we nog even naar de zon die steeds lager kwam.

Daarna lieten we het park onder de vrolijke noten van 'Engelbewaarder' achter ons. Na een poosje kwamen we bij het plaatsje Cameron, waar we tankten en een burger van de Burger King aten. Daarna reden we met het ondergaande zonnetje naar Flagstaff terug. Morgen passen we de route iets aan en gaan we via Kingman naar Las Vegas.

Groetjes, Sander en Anita

Dag 12: the mountains are calling

Het afgelopen hotel hebben we twee nachten verbleven. Dat hebben we deze reis al eerder gedaan en het bevalt wel. Oorspronkelijk hadden we vandaag gepland om naar Holbrook te rijden en dan vanaf daar de dag erna via de Grand Canyon naar Flagstaff. We zagen op de app en in ons boek dat op één dag naar Flagstaff wel haalbaar is en dan kunnen we ook daar twee dagen blijven. Het had wel één voorwaarde: vroég in de auto.

De wekker zou vandaag sowieso al op 5u staan. Want ruim 10.000 kilometer verderop staan in Baku 20 mannen aan de start van de GP van Azerbeidzjan. En daar willen we toch wel wat van meekrijgen. En als we dan toch al vroeg op moeten, maakt het ook niet meer uit of het 5u of 6u wordt. Ontbijten doen we vandaag simpel: in de auto met fruit, croissants en bagels die Dave en Sander gister bij Target gehaald hebben.

De route van vandaag brengt ons eerst een stukje door Albuquerque. We konden de rest nog laten zien waar we gister met de Breaking Bad tour langs gingen. Vrij snel na Albuquerque wordt het landschap bergachtig en de route66 kronkelt daar doorheen. Meer in de buurt van het landschap uit Cars zijn we nog niet geweest. De eerste echte stop is in Gallup (uit het liedje Route66 van Chuck Berry). Bij het Railroad Cafe hebben we even koffie gedronken en een taartje gegeten. Voordat we naar ons eerste National Park gingen, hebben we nog even een oud motel bekeken dat compleet gerestaureerd is.

De volgende stops zijn de Painted Deserts en Petrfied Forest. Dit National Park dankt zijn naam aan de gekleurde rotsformaties die rode, paarse en bruine tinten aannemen, onder andere afhankelijk van de lichtinval die gedurende de dag verandert. Het Petrified forest bestaat uit stukken versteende bomen en boomstammen die door vulkaanuitbarstingen van hout in steen zijn verandert. Het park is voornamelijk te bezoeken met de auto maar heeft ook nog mooie wandelroutes. We hebben er eentje gedaan en de rest met de auto bezocht. Mika is als een Junior Ranger op pad gegaan en heeft de fotocamera ter hand genomen, terwijl hij, al dan niet verzonnen, vertelde over het landschap en ook nog de groep bij elkaar hield. Vigo was vooral geïnteresseerd in de blauwe bergen, een rotsformatie die Blue Mesa heette en een mooie afwisseling vormde met het rode gesteente van de rest van de omgeving waar we al de hele dag doorheen reden.

Na het National park zijn we via Holbrook naar Flagstaff gereden. In Holbrook stond nog een leuke Point of Interest. De Cars fans zullen ook dit vast herkennen: de Wigwam motel. Hier tipitenten waar je in kunt slapen, in de film creatief omgezet naar pylonnen.

In Flagstaff aangekomen lijkt het wel of we ineens geteleporteerd zijn. Want van woestijn landschap zijn we beland in een soort bergdorpje met besneeuwde toppen en huizen die je ook in de Alpen wel zou kunnen vinden. Wat een verrassing!

groetjes Daphne

Dag 11: Zwemles, de Breaking Bad RV Tour en Old Town

Voor ons doen konden we uitslapen. Eerst ontbijten, sinds de vakantie eindelijk geen kartonnen bordje bij het ontbijt, dat was ook weleens fijn.

Daphne, Sander en Dave gingen een RV tour doen van Breaking Bad, een serie op Netflix waarvan de buitenscenes zijn opgenomen in Albuquerque New Mexico.

De Breaking Bad RV tour was, zoals de naam al zegt, een tour mét de RV door Albuquerque, langs allerlei locaties die in de serie voorkomen. Helaas wat de replica van de RV uit de serie zélf al snel volgeboekt, dus reden wij in een andere bus met zo'n 14 man mee. Onze chauffeur, Luigi, werkte tijdens de opnamen van de serie als chauffeur en moest constant acteurs of mensen van de productie van en naar de sets rijden. Zodoende kon hij ons allerlei verhalen en anekdotes geven. De tour startte in de 'Old Town' van Abuquerque. De eerste stop was het huis van 'Jesse Pinkman' en het eindigde bij een bedrijf waar grote bedrijven hun was laten doen (denk aan tafelkleden voor restaurants of beddengoed voor hotels), op deze locatie zette Walt en Jesse hun drugslab op. Andere toffe locaties waren het huis van Walter White (wat enigszins gebarricadeerd was omdat mensen daar voor de deur selfies gingen maken en pizza op het dak gooien), het hoofdkantoor van Tuco en de autowasstraat waar Walter White werkte. Maar het leukste was waarschijnlijk wel eten in restaurant 'Twisters', wat voor de serie was omgebouwd naar 'Los Pollos Hermanos'. We kregen daar een Breakfast burrito en een softdrink.

Jeroen en mij zegt het niets, dus wij werden de oppas voor die ochtend. Vigo wilde graag naar zwemles. Hij had geluk, we hadden een mooi zwembad bij het hotel. De zwemles werd een succes, zelfs opa en oma vonden het leuk. Mika liet ons zien dat hij al een echte kikker is, hij zwemt zo het zwembad over. Daarna de jongens in bad, wij lekker douchen en heerlijk relaxen op de kamer.

Hé een appje. We zijn terug appte Dap, Sander komt jullie halen. Er is hier een leuke Old Town. Snel weer in de benen en er naar toe. Ze had gelijk het was er heel leuk. De jongens gingen nog naar de speeltuin, dus iedereen weer blij. De planning voor morgen is weer vroeg op, dus bijtijds eten hadden we bedacht. Vijf uur aan tafel dan weer vroeg naar het hotel. Tot de serveerster kwam vertellen dat de kok net ontslag had genomen. Paniek in de keuken, maar onze order kon wel doorkomen, daarna ging het restaurant dicht. Wachten en wachten en duizend excuses van de serveerster maar eindelijk na een uur a anderhalf, daar kwamen de pizza's. Gelukkig goed te eten want we hadden al wat aangebrande luchtjes geroken. Snel naar het hotel. De dag van morgen voorbereiden en lekker slapen. Nog een belangrijke mededeling, de zonnebrandcreme is uit de koffer en GEBRUIKT.

Groetjes, Anita (en Sander)

Dag 10: het middelpunt van de route

De dag begon, helaas, in een koud en regenachtig Amarillo, Texas. Het ontbijt, welke in dezelfde ruimte als de receptie van de Inn was, was simpel maar met wat verrassingen, zoals Twinkies, Dingdongs en Cheese Strings. Na het inruimen van de auto gingen we op weg naar het Westen, eerst naar het oude gedeelte van Amarillo waar een visitors center staat. Hier kregen de jongens een stempel in hun paspoort én een platgewalste penny met een icoon uit Texas erop. Vigo koos een schuine Cadillac en Mika een Bullhorn, een koe met grote horens. Toen gingen we naar de bekende Cadillac Ranch... in de regen en de kou. Vlak daarvoor zagen we de '2nd Amendment Cowboy', een groot beeld van een cowboy. En vlak daarna dus de rij met Cadillacs die met de neus schuin in de grond stonden. Helaas was de weg erheen erg modderig en nat. Vlak daarvoor werden we gewaarschuwd om op het gravel te blijven, maar wij (Anita, Daphne en Sander) met onze koppige koppen, waagden toch een poging om bij de Cadillacs te raken. Uiteindelijk lukte mij dit, snel wat kiekjes gemaakt, en toen volle vaart terugrennen naar de auto. Daarbij koos ik een pad naast het natte gedeelte, maar bij iedere stap kwam er een centimeter aan modder aan mijn schoenen bij. Volledig natgeregend keerden we terug bij de auto. Vlak daarna moest er getankt worden, en aangezien ik al nat was, kon dat er nog wel bij. De overkapping van het station hielp helaas niet.

We reden door naar het Westen, naar Adrian. Hier lag het middelpunt van de route, en zoals bij iedere bezienswaardigheid zit daar ook een restaurant en giftshop bij. Wel een restaurant met heerlijke blueberry-banana pie, en de plaatselijk beroemde 'ugly pie'. Dit Midpoint Café was ook de inspiratie voor "Flo's V8-Café" uit de film Cars. De aanwezige dames waren erg vriendelijk en de jongens kregen, naast stempels in hun paspoort, zelfs nog een cadeautje. Inmiddels was het weer een heel stuk beter, droog met een beetje zon.

Daarna gingen we via de Interstate door naar New Mexico, wat meteen herkenbaar werd door het radiostation dat Latijn-Amerikaanse muziek uitzond. De eerste stop hier was Tucumcari, waar het beroemde "Blue Swallows Motel" staat, het oudste motel aan de Route 66. In een rij met andere markante motels als ook het Tee Pee Curios. Toen reden we naar Santa Rosa, waar het Route 66 Auto Museum staat. Buiten werden we al begroet door wat klassiekers, maar binnen stonden de echte juweeltjes. En Mustang, Corvettes, een Bronco, een Nissan 280ZX, een aantal Chevrolet pick-ups en een paar heusehot-rods, in prachtige staat (of met veel patina).

Daarna gingen we in één ruk door naar Albuquerque, waar ons een vervelende verrassing stond te wachten. Het motel waar we zouden verblijven, was niet veel soeps. Een kamer lag aan een (binnen)zwembad, waardoor de geur van chloor de kamer binnendrong. De andere kamer, althans degene die we eerst kregen toegewezen, bleek nog in gebruik te zijn. Daarnaast was er geen ontbijt inbegrepen, alhoewel dat volgens Expedia wel het geval was. Na een hoop gedoe en een tijdlang aan de chat te hebben gehangen (bellen lukte niet), kreeg de medewerker het voor elkaar om de reservering te cancellen en het geld terug te boeken.

Daarna was het zoeken naar een ander hotel/motel. We vonden een geschiktere plek aan de andere kant van de stad. Deze bleek echter bijna vol te zijn, maar na wat geregel hadden we toch twee kamers. Eentje op de tweede verdieping en eentje op de zevende. Daarna gingen we eten in de 'Lobby Lounge' van het hotel, waar live muziek gespeeld werd, een robot eten rondbracht en er ook nog vlakbij een feestje werd gegeven. Een lekker biertje om het einde van de dag te vieren, ging er dus wel in.

Groetjes, Sander

Dag 9: crossing the plains

Vandaag staat de lange rit door het eerste deel over de plains op het programma, van Oklahoma City naar Amarillo. We hopen het slechte weer van de afgelopen dagen achter ons te laten en op zoek te gaan naar warmere, zonnigere oorden. (Bijna) iedereen is in het oranje gehuld, want vandaag is het Koningsdag!

Wederom iets later dan gepland (9:10) gingen we op weg naar El Reno. Helaas hebben we weinig van OKC gezien, mede door de late aankomst twee dagen terug en het treurige weer van gisteren. Maar we zijnon the road again.Een aantal dingen valt ons op, namelijk dat er heel veel kerken, heel veelGeneral Storesen in en bij de grote steden heel veel cannabis-winkels zijn.

Na Oklahoma City reden we door Yukon, waarna een hoop landerijen volgden. Met grote weides waar de koeien en de ossen samen lagen. Na de oude brug en een plekje met drie "Giants", welke gewoon reclameborden bleken, kozen we de Highway om tijd te winnen.

We stopten in Clinton, Oklahoma. Hier ligt het Oklahoma Route 66 Museum. Deze werd door meerdere mensen aangeraden, dus maakten we hier een stop. Het museum is niet supergroot, maar de displays zijn mooi. Met een aantal klassiekers, altijd goed.

Daarna gingen we wat eten in het Route 66 Café, verderop in Clinton. We pikten wat lekkers van de lunch/diner kaart, zoals burgers, grilled cheese en in mijn geval een chicken fried steak sandwich. Deze gerecht kwamen met sides als (cheese) fries, chips of onion rings. Dit bleken riante porties te zijn, waardoor we meer dan vol zijn. In de hal hing een kaart van de wereld, vol met pinnetjes van bezoekers. Hier mocht Mika een pinnetje bij Nederland bijprikken.

Inmiddels hadden we het slechte weer achter ons gelaten. De zon brak door en de korte broeken die wij aan hadden, kwamen nu goed uit de verf. Na de uitgebreide lunch reden we door naar een antiekwinkel in Elk City en het klassieke Western Motel in Sayre voor wat mooie kiekjes. Toen reden we naar Erick, waar onder andere het Sandhills Curiosity Shop was. Deze plek was een verzamelplaats van klassieke roadsigns, platen, advertenties en meer. Bij binnenkomst werden we verwelkomt door het gitaarspel van de eigenaar, Harley. Deze man behoort op zijn zachts gezegd tot een van de meer markante figuren van onze reis. De laatste stop van Oklahoma was Texola, waar een cel voor één persoon staat.

De eerste stop in Texas is Shamrock, waar het iconische Conoco Tower Station staat. Dit oude tankstation en café in Art-Deco stijl stond model voor een van de gebouwen van Radiator Springs, het stadje uit de film Cars. Daarna was het een lange weg naar Panhandle, langs de Interstate (snelweg), door kleine nederzettingen vol verlaten cafés, motels en benzinepompen.

Hier staat een groepje VW Beetles beschilderd in de grond, klaar om een nieuwe laag verf van de langsreizende toeristen te ontvangen. Toevallig was er net een stel uit Georgia, waarvan de man Volkswagens inzamelt. Hij was klaar en zijn bus nog halfvol.

Inmiddels was het 7 uur 's avonds, Amarillo was nog een kleine 20 minuten rijden. Daar zochten we wifi om last-minute een slaapplaats te boeken, het werd een Best Western inn. Morgen stomen we door naar Albuquerque.

groetjes Sander

Dag 8: Even rust

Het is nog steeds regenachtig in Oklahoma. Voor hun heel fijn, want Jerry vertelde ons gister al dat ze een hele droge periode achter de rug hebben, met veel natuurbranden. Voor ons alleen niet zo leuk, omdat deze omgeving veel mooie parken en natuur heeft. Maar we zijn ook wel toe aan een dag zonder haast. Dus het is oké.

We zijn na het ontbijt naar een botanische tuin gereden. Helaas was daar ook geen ontsnappen aan de regen, want hoewel de tuin overdekt was, lekte het dak enorm, dus de regenjassen bleven aan. Prachtig was het wel, met leuke waterpartijen, mooie exotische planten, fruit en bomen. Voor Jeroen een groot walhalla dus.

Via een toeristische route door het centrum van Oklahoma City zijn we weer terug gereden naar het hotel. De kleine jongens waren toe aan wat vertier in het water en de rest wilde nog wel even naar de winkels. Na wat uitrazen in het water was het voor de drie Geldmannen even tijd voor een dutje. Al lukte dat maar echt voor twee Geldmannen. Ik ben de hotel gym even ingedoken, maar dat stelde echt niks voor, dus was met een half uur ook al wel weer klaar.

Rond half 5 waren de Disco’s klaar met winkelen en waren de kleintjes nog flink in dromenland. Sander en ik zijn toen nog even de winkels ingedoken, ook voor versnaperingen voor morgen.

Ons diner was vanavond traditioneel Mexicaans bij Casa de los Milagros, waar iedereen aan de Enchilada’s en Mexicaanse biertjes zaten. Nee, Mika en Vigo natuurlijk niet. Die hadden patatjes, quesadillas en Limonada.

Het is weer inpakken geblazen. We worden er steeds handiger in. Morgen is the Lone Star state onze eindbestemming: eens kijken hoe het gaat en of we the way to Amarillo kunnen vinden.

groetjes Daphne

Dag 7: regenachtig Oklahoma

Het reisdoel voor vandaag is Oklahoma City. Maar niet voordat we lekkere wafels gebakken hebben bij het ontbijt. Het Amerikaanse bloed begint door onze aderen te stromen. De eerste stop is het Colemantheather in Miami, Oklahoma. Een theater uit de jaren 20. Ondanks dat er een bordje gesloten hing mochten we binnenkijken. We kregen zelfs een rondleiding en gratis popcorn voor Mika. Het theater was behoorlijk in verval geraakt, er huisden zelfs vogels in. Een aantal jaren geleden is het theater in oude stijl hersteld Zelfs het orgel is gerenoveerd. Je kon de sfeer uit de jaren 20 voelen.

In Tulsa konden Mika en Vigo een stempel halen voor hun paspoort. En een foto maken met the giant. De rest van de dag hebben we vooral door de regen, de route gevolgd naar ons einddoel. De oude route66 deed z’n naam meer dan eer aan op een groot deel van rit. Een constant veranderende omgeving zorgde ervoor dat we ons niet hoefden te vervelen. We gebruiken diverse bronnen om de reis te plannen. Enkele apps en twee reisboeken. Een ervan, een gedetailleerd soort logboek, is een beetje onze reisbijbel geworden. De schrijver ervan, Jerry Mc Clanahan, woont vlak langs de route. In het boek staat een uitnodiging om het door hem te laten signeren. Die kans lieten we natuurlijk niet voorbij gaan. In de loop der jaren had hij heel wat spullen verzameld, zoals borden, neon, een benzine pomp, asbakken, teveel om op te noemen. Ook schildert hij niet onverdienstelijk. Helaas niet te betalen voor ons. Maar de fotoafdrukken die hij ervan maakt, liggen meer in ons budget. Ook die gesigneerd natuurlijk. Al met al kostte dat wat tijd. In ‘de bijbel’ werd de boomerang geadviseerd. Een diner in rock and roll stijl waar typische Amerikanen met pick-ups voor komen rijden om een burgertje te nuttigen. Onze giant Ford misstond niet daartussen in. Het laatste stuk reden we in het donker, grote neonreclames bevestigen het beeld uit films. It’s real.

groetjes Anita

Dag 6: Missouri

Ook vandaag zou weer een lange, volle reisdag worden. We gaan door heel Missouri heen, pakken een klein stukje Kansas mee om in Miami, Oklahoma te eindigen. De vraag was wel, aangezien we een hoop wilden zien, of we daadwerkelijk naar Oklahoma zouden rijden, of dat we nog ergens in Missouri zouden stoppen om te slapen.

Na te hebben ontbeten en het hele kersthuis te hebben opgeruimd, gingen we op weg. Dave reed het eerste stuk. Hij reed ons naar de plaats Eureka, om een stempel voor ons "Route 66"-paspoort te halen bij de Route 66 State Park. Helaas was deze dicht, dus reden we naar het plaatsje Cuba. Door wegwerkzaamheden en daardoor verschillende omwegen kwamen we iets later aan, maar daar stond de op één na grootste schommelstoel ter wereld. Van daar reed Anita via Devil's Elbow, een beruchte bocht in een rivier, naar het Pulaski County vistors center in Waynesville. Onderwijl kwamen we natuurlijk allerlei mooie, klassieke gebouwen tegen, muurschilderingen, verlaten landmarks en meer.

Daarna reed ik, om tijd te winnen, via de Interstate naar Springfield voor de volgende stempel en daarna door naar Joplin. Hier zochten we het visitors center voor een stempel in ons paspoort. Deze zat in het gemeentehuis. Van daar reden we naar links Kansas in, naar Galena. Daar vonden we de cast van de "Cars"-films, met onder andere Takel, Red de brandweerwagen, Luigi, de Sheriff en meer. Bij de "Gearhead Curios" stond Doc, een replica van de Hudson Hornet. Daar vertelde de eigenaar van de zaak, Aaron, van alles en nog wat. De jongens mochten nog met Cars-speelgoed de Destruction Derby naspelen. Uiteindelijk nam hij een foto van ons voor een Amerikaanse vlag, die volledig uit nummerborden was opgemaakt.

Het was tegen het einde van de dag en we zaten al bij Oklahoma in de buurt, dus besloten we door te rijden. We stopten bij een kleine en grauwe McDonalds om te eten en via de wifi twee kamers te boeken bij de Hampton Inn in Miami. Daar gingen na het douchen en badderen de oogjes al snel dicht.

De reisdagen vallen qua lengte toch wat tegen. Zeker omdat je te maken hebt met de snelle route (over de snelwegen, via Google Maps) en de originele route, die we via een aparte app invoeren. Daarmee kan de route zomaar twee keer zo lang worden, dus zoeken we nu steeds een compromis tussen de routes met plekken die we écht willen zien, en gedeeltes die we toch maar links laten liggen.